Ze had haar best gedaan. Een heerlijke boeuff stroganoff. Met haricots verts en rijst.
‘Eva, het ziet er prima uit. Als het net zo smaakt als het ruikt…’
‘De enige manier om dat vast te stellen is om het te proeven.’
‘Proost. Welkom en op je succes.’
‘Dank je, daar sluit ik me bij aan. Bedankt Joe dat ik met je mee mocht.’
Ze had een heerlijk dessert uitgezocht en ik moest eerlijk toegeven dat het lang geleden was dat ik thuis zo lekker had gegeten.
‘Valt niet tegen van deze oude bluesmiep…’ zei ze plagend
‘Bluesmiep, ja…oud nee.’
Toen alles was opgeruimd en ik de vaatwasser aan had gezet, zag ik dat ze zich al op de bank had genesteld.
‘Dit is de eerste keer sinds een jaar of tien dat ik op een bank zit, die niet in een hotel staat.’
‘Hoe heb je dat allemaal kunnen betalen Eva. Het is toch niet goedkoop.’
‘Nou, Horschbach is Hilton voor mij. De hotels die ik aandoe hebben geen enkele ster. Voor pakweg een kleine dertig eurootjes per nacht kan ik meestal wel ergens terecht. Maar dan moet je maar niet al te kritisch zijn. Als er al een eigen douche is mag je blij zijn als er ook nog water uit de kraan komt…
Dan heb je voor rond de tweehonderd euro’s een volle week onderdak, maar nog niks te eten. Als ik tweemaal per week kan optreden dan kan ik het net rond krijgen.’
‘Dus ik kan je een rekening sturen?’
‘Je mag al bij me in bed, dat is uniek en nog niet vertoond. Tenminste niet in de laatste tien jaar.’
‘Het is wel mijn bed…’
‘Oké, ik geef het op.’
Ze stond op en liep naar het raam. Ze keek uit over de parkeerplaats en zag dat het tamelijk verlaten was.
‘Is hier nog wat te beleven of is het hier na zes uur met zijn allen voor de teevee en de gordijnen dicht.’
‘Wat denk je? Het is geen Hamburg, Parijs of Amsterdam.’
Ze zei niets en draaide zich om. Ik zag aan haar gezicht dat ze zich verveelde.
‘Wil je nog iets doen? Ik bedoel, zullen we nog iets gaan drinken. Er zit hier even verderop een gezellig
barretje. Zeg het maar.’
‘Als jij zin hebt…’
‘Anders stel ik het niet voor.’
We pakten onze jassen en gingen naar beneden. We liepen gearmd richting Bar Hertog Jan.
Het was half elf en redelijk vol. In de hoek van Hertog Jan stond een piano. Ik zag Eva opleven toen ze die zag staan.
‘Zouden ze dat goed vinden?’
‘Ik zal het wel vragen, maar doe dan een beetje achtergrondmuziek, want veel zijn ze hier niet gewend.’
Ik ging naar John, de eigenaar van de bar en vertelde hem over Eva.
‘Dat is goed, maar er is in tijden niet meer op gespeeld, dus hij kan een beetje vals zijn.’
‘Eva, het is goed,’ riep ik naar haar. Ze was al achter de piano gaan zitten.
‘Morgen zal het hele dorp het over haar hebben,’ bedacht ik, ‘…en over mij.’
Ik haalde mijn schouders op toen ze me vroeg of ik het wel goed vond dat ze ging spelen.
De bezoekers van Hertog Jan werden aangenaam verrast. En ik ook. Ze speelde van alles wat. Pop, folk, jazz en soms een beetje licht klassieke muziek.
‘Is dat een nichtje van je Joe?’ vroeg John.
‘Nee, het is een kennis. Een heel goede kennis. Ze logeert een paar dagen bij me en gaat dan weer door. Ze was toevallig in de buurt. Ze is best goed…toch?’
‘Dat is ze zeker. Als ze zin heeft mag ze zolang ze bij jou is, wel een partijtje komen spelen. Het verhoogt de stemming.’
‘Ze is eigenlijk een blueszangeres. Ze speelt meestal in bars en kroegen in de grote steden. Hamburg, Dortmund. En ze is nu zelfs bezig met iets in Parijs.’
Ik betrapte mezelf er op dat ik een partij interessant stond te doen, wat nergens op gebaseerd was.
Wel was ik trots op haar. Ze kreeg het voor elkaar dat iedereen geboeid zat te luisteren. Ze genoot.
Een blonde knul van rond de vijf en twintig bracht haar een glas pils. Hij sprak haar aan en hij kreeg haar aan het lachen. Ze proostten samen. Ik stond alleen in een hoekje van de bar en werd boos op mezelf, want ik was een beetje jaloers.

12