‘Woar bleefde nou toch?’ vroeg Drieske’s moejer.
‘We hen alloang gegeten.’
‘Ik zè efkes noar de Moas gewist mam,’ zin Drieske.
‘Nuumde dè efkes,’ zin de moejer van Drieske.
‘Ut eeten is oalling kou geworre.
Dè kan zoe nie junkske, vanaf nou zedde voort op ted.
Anders moar gin eeten.’
‘Wè eeten we mam?’ vroeg Drieske.
‘Boerekol mè roekworst’ antwordde ze kortaf.
Drieske zaag wel dè ut mènus waar.
‘D’r zit nog een bietje in de paan die op het fornuis stoat.
Moar de boerekol zaal wel kou zen,’ voegde ze d’r an toe
‘Gift niks mam, dank u wel,’ zin Drieske vlug.
Hij waar allang blij dè zun moejer wè eten vurum ha bewoard.
Een vloi ut Hindeloepen
Een vloi ut Hindeloepen
Die hield nie zo van springen
En durum naam ze op unne dag ut beslout
Det ‘t mè dè springen over waar en out
En sindsdien hè die vloi ut Hindeloepen
Gin minuut mir gesprongen
En kumt ze nou allin nog zuutjes angekroepen
Drieske