Rijmkesfabriek van Drieske (NB) 
 


‘Woar bleefde nou toch?’ vroeg Drieske’s moejer.

‘We hen alloang  gegeten.’

‘Ik zè efkes noar de Moas gewist mam,’ zin Drieske.

‘Nuumde dè efkes,’ zin de moejer van Drieske.

‘Ut eeten is oalling kou geworre.

Dè kan zoe nie junkske, vanaf nou zedde voort op ted.

Anders moar gin eeten.’

‘Wè eeten we mam?’ vroeg Drieske.

‘Boerekol mè roekworst’ antwordde ze kortaf.
 
Drieske zaag wel dè ut mènus waar.
 
‘D’r zit nog een bietje in de paan die op het fornuis stoat.

Moar de boerekol zaal wel kou zen,’ voegde ze d’r an toe

‘Gift niks mam, dank u wel,’ zin  Drieske vlug.

Hij waar allang blij dè zun moejer wè eten vurum ha bewoard.

 

 

Een vloi  ut Hindeloepen

Een vloi  ut Hindeloepen

Die hield nie zo van springen

En durum naam ze op unne dag ut beslout

Det ‘t mè dè springen over waar en out

En sindsdien hè die vloi ut Hindeloepen

Gin minuut mir gesprongen
 
En kumt ze nou allin nog zuutjes angekroepen

 

 

 Drieske