Toen Drieske en zun moejer thous woare angekommen
En de bruurs en de zusters ‘m welkom han gehieten
Waar Drieske toch wel ontdoan al hattie dè nie loate merken
Hij naam zich vur om ur dun volgende mèrgen metien op ut te goan
Hij zu en hij moest werruk veinen
Dun voajer van Drieske werrukte in Limburg in de mijnen
Mistal teegen ut end voan elluke moand kwaam ie noar hous
En volgende wiek waar ut wir zowijt
Drieske wist ien ding zeeker
Vurdè zun voajer thous zu kommen, zuttie werruk hebben
Doar waar ie zeeker voan
Mar dè waar unne zorrug vur mèrge
Vondoag waar vondoag
‘Moejer, ik goa efkens noar de Moas boeten kijken,
Dè he’k zoe gemist. Is dè goeut?’ zin ie
‘Goa moar rap junkske,’ zin zun moeje en weg waar Drieske
En ze schudde mè unne groete glimlaach heure kop
Unne verdwoalde ollifaant op Amelaand
Unne verdwoalde ollifaant op Amelaand
Die ha nogal laast voan wintertien
Durum liep ie op bloete poeten op ut straand
En genoot doar zoe vaan ut Amelaandse werme zaand
Echter de zon, die scheen fel en ut waar ’r hiet
En durum hè dieje ollifaant nou zun poeten verbraand
Drieske