Toen Drieske en zun moejer out dun trein stapten
En over ‘t perron van Den Bosch
Noar d’n utgaang vannut stesjon gingen
Keaken ze mekaare an, zonder iets te zeigen
Zoe waar ut dun oallinge treinreis gegoan
Ze han nauwlijks un word gesproken
‘Blij dè ge d’r zet?’ vroeg de moejer an Drieske
‘Ja, dè wel,’ antwordde hij , moar…’
‘Wè moar… jongen,’ zin zun moejer nogaal kortaaf
‘He’k u nie telurgesteld?’ vroeg ie an zun moejer
Die hoalde hur schouwers op
‘Dè ligt ’r an…’zin ze
‘Woaran moejer? ’vroeg Drieske
‘Nou, es ge rap werruk kunt veinden dan
Moakte ge me blei, moar aanders…’
‘Ik zaal m’n best doeen moejer,’ antwordde Drieske
‘Daen kumt alles toch nog goed,’ zuchtte die
‘Zieker weete moejer, doar kunde gè van op an,’ zin Drieske vastbesloeten
En efkes loater stonne ze bouten op ‘t stasjonspleein
Twiee bonte kreien ut Goch
Twiee bonte kreien ut Goch
Die bouwden ijvrig an un neske
Mè tekskus, virrekus en wè mos
En noa un poar daag waar ut neske kloar
En toeen kraaste die bonte kreien ut Goch
“Zoe dè waar dè, nou allien de eikes nog”
Drieske