IN HET LAND VAN ELFJE STOER
nieuwe avonturen van elfje Lief en de elfjes uit Elfjesland
In het land van elfje Stoer (63)
Nadat de oude Indianen ook afscheid hebben genomen van elfje Knutsel, elfje Boefje en karabouter Stroompje, gaan ze stilletjes het ondoordringbare woud binnen. Een aantal oude door het leven getekende Indianen, die een nieuw leven gaan beginnen, ver weg van hun thuisgronden. Oude kwetsbare mensen, gevlucht voor de Reizigers, die nieuwe bewoners Amerika, die het rustige vredige leven van het Indianenvolk zo bruut hebben verstoord.
‘En nu maar wachten op Zwarte Panter,’ zegt elfje Boefje.
‘Het is te hopen dat het niet heel erg lang gaat duren,’ zegt elfje Knutsel. ‘Ik wil zo onderhand wel weer naar huis.’
‘Dat gaat ook gebeuren elfje Knutsel, zodra Zwarte Panter en de andere Indianen hier zijn. Dan kunnen we meteen vertrekken. Ik heb de tijdmachine nog even grondig gecontroleerd en die is piekfijn in orde. De machine is er helemaal klaar voor om ons terug te brengen naar het Kronkelbos of eigenlijk bedoel ik… om ons terug te brengen naar kasteel Okkervliet, want daar zullen de anderen ondertussen wel hun intrek hebben genomen.
‘Tja, dat denk ik ook, en die rare weg zal er nu ook wel liggen…,’zucht elfje Stoer.
‘Van de andere kant… als die eigenwijze burgemeester Botervlieg die weg niet had bedacht, dan hadden wij dit avontuur ook nooit beleefd,’ grinnikt karabouter Stroompje.
‘Daar heb je een punt,’ zegt elfje Boefje. ‘Maar dan woonden we nu nog wel met ons allen rustig in het Kronkelbos. De andere karabouters, professor Knappebol en elfje Lief, elfje Bloem en natuurlijk elfje Zon.’
‘Soms gaan de dingen nou allemaal even anders…,’zegt karabouter Stroompje.
‘Ze zullen wel weer blij zijn als ze ons zien,’ zegt elfje Boefje.
‘Denk je dat echt…?’ gniffelt elfje Stoer.
‘Hé… stil eens even. Wat is dat voor een geluid?’
Ze horen in de verte het geluid van hinnikende paarden en als ze achter het heuveltje opdwarrelend stof zien, raken ze helemaal opgewonden.
‘Zwarte Panter…?’ vraagt Stroompje zich hardop af.
‘Het lijkt er wel op Stroompje. Het zou zomaar kunnen.’
De karavaan komt snel dichterbij en de elfjes zwaaien met hun hemd en roepen zo hard ze kunnen.
‘Ze zijn het, ze hebben ons gezien,’ roept elfje Stoer opgewonden. ‘Kijk, er rijden nu twee Buffalo indianen naar ons ons toe.’
Even later staan de beide Indianen bij de elfjes en de karabouter.
De begroeting is uiterst hartelijk
‘Oef, de anderen komen eraan,’ zegt een van de Indianen. ‘Onze reis was goed en voorspoedig, maar we zijn wel blij dat we er zijn.’
Een kwartiertje later is Zwarte Panter met de overige Indianen ook bij de elfjes aangekomen.
Zwarte Panter is nogal opgewonden en vooral ook vrolijk. Hij danst in het rond en bedankt iedereen voor hun hulp en vastberadenheid.
Nadat elfje Stoer hem heeft uitgelegd hoe hij zijn vader en de andere oude Buffalo Indianen kan vinden wordt het tijd om ook afscheid te nemen van Zwarte Panter.
‘Het gaat jullie goed mijn vrienden,’ zegt het jonge opperhoofd.
‘Met jullie ook. We hopen dat jullie nu in vrede verder kunnen leven,’ zegt elfje Stoer namens de andere elfjes en Stroompje.
‘Nou, dat gaan we maar,’ zegt Zwarte Panter treuzelend.
‘Ja… wij ook. Bedankt voor alles… het was een mooi avontuur,’ zegt elfje Stoer.
‘Ja, bedankt Zwarte Panter… het was echt super,’ zeggen ook de andere elfjes en de karabouter.
‘En jullie bedankt voor het redden van onze vaders en moeders… we zullen altijd aan jullie blijven denken… Jullie zijn voor ons allemaal stoere Buffalo Indianen.’
Dan verdwijnen de Indianen één voor één in het ondoordringbare woud en maken de elfjes en de karabouter zich op voor hun vertrek.
‘Instappen…’ maant karabouter Stroompje de elfjes. ‘Nog een minuut voor take off…’
Even later stijgt de tijdmachine op en wordt het stil bij de ondoordringbare wouden. Eindelijk zijn karabouter Stroompje en de drie elfjes nu op weg naar huis.
Einde
Heb je ook een idee ,stuur dan een email naar
