Het grote geheim van kasteel Okkervliet (7)
Baronesse Gertruida is maar wat blij wanneer ze de elfjes en professor Knappebol ziet.
‘Oh wat fijn dat jullie me weer een keertje komen opzoeken. Het lijkt al weer zo lang geleden, al weet ik ook wel dat dit niet zo is.’
Ze legt haar borduurwerkje op het tafeltje dat naast haar stoel staat.
‘Wat bent u aan het borduren mevrouw?’ vraagt elfje Bloem.
‘Dat zal ik je wel eens even laten zien.’
Baronesse Gertruida pakt het borduurwerkje en vouwt het uit.
‘Kijk, dit is het nu en dit moet het worden,’ zegt ze. De baronesse laat een afbeelding zien van een rozentuin met een prieeltje.
‘Vind je dat het mooi wordt elfje Bloem?’
‘Nou dat zou ik ook wel willen leren. Ik ben wel nieuwsgierig of ik dat ook zo zou kunnen.’
‘Alles kun je leren elfje Bloem. Het is meestal een kwestie van geduld en van doorzetten. Niet opgeven als het even niet lukt. Zo heb ik het ook moeten leren. Ik heb het geleerd van mijn moeder en die heeft het weer van haar moeder geleerd. Ieder heeft zich zo zijn eigen manier van borduren aangeleerd.’
‘Mag ik u vragen…?’ Elfje Bloem krijgt er een kleur van. Haar wangen zijn vuurrood. Ze is een beetje verlegen en durft haar vraag eigenlijk niet af te maken.
‘Wat wil je aan mij vragen elfje Bloem?’ vraagt de barones op rustige wijze.
‘Nou, eh…misschien, eh wat ik u zou willen vragen… Kan ik dat ook leren?
Ik bedoel zou u mij dit ook willen leren?’
Elfje Bloem is blij dat ze de vraag gesteld heeft.
‘Natuurlijk elfje Bloem. Natuurlijk wil ik je leren om mooie tafereeltjes te borduren.
‘Tafereeltjes…?’
‘Oh, eh neem me niet kwalijk. Tafereeltjes zijn mooie afbeeldingen van gebeurtenissen. Meestal is er van alles op zo’n plaatje te zien. Begrijp je wat ik bedoel?’
‘Nou, zoals wij hier bij elkaar staan, in deze mooie salon… Dat lijkt me een mooi tafereeltje mevrouw,’ merkt elfje Boefje op.
Baronesse Gertruida moet er om lachen.
‘Dat vind ik nou ook elfje Boefje. Daar zou ik eigenlijk wel een borduurwerkje van willen maken. Een professor en vijf lieve elfjes en een oude barones.
‘Je bent toch niet oud Gertruida,’ zegt professor Knappebol.
‘Maar toch ook niet piepjong meer Willem,’ reageert de barones met een lach.
De professor schudt zijn hoofd.
‘Nou zo is wel goed,’ zegt hij. ‘Het lijkt mij in elk geval een mooi plaatje, eh een mooi tafereeltje om het zo maar eens te zeggen.’
De barones trekt aan de bel en even laten komt Jacobus Roeptumear de salon binnen.
‘U wenst mevrouw?’
‘Jacobus, wil je het fototoestel even pakken en een mooie foto maken van de elfjes en de professor samen met mij?’
‘Natuurlijk mevrouw. Tot uw dienst. Een ogenblik. Uh, waar had u graag de foto gemaakt zien worden?’
‘Dat is een goede vraag Jacobus,’ zegt baronesse Gertruida.
‘Mevrouw, mag ik u voorstellen om de foto in de tuin te maken. Bij de fontein.’
‘Dat is een uitstekend idee Jacobus. Kom, dan gaan we naar buiten,’ stelt de barones voor. Ze is erg enthousiast over het plannetje van Jacobus.
Een kwartiertje later is de foto gemaakt. Baronesse Gertuida staat naast professor Knappebol en daarvoor zitten elfjes gehurkt in het gras. Op de achtergrond staat de fontein. Het is een mooi tafereeltje.
‘En nu is het tijd voor limonade en koekjes,’ zegt de barones.
Elfje Boefje en elfje Knutsel zijn het er helemaal mee eens.
‘Ik dacht dat het er niet meer van ging komen,’ zegt elfje Boefje.
‘Niet zo brutaal elfje Boefje,’ zegt elfje Lief vermanend. ‘Je moet geduldig je beurt af wachten.’
‘Sorry Elfje lief, maar ik heb er ook zo veel zin in.’
‘Kom dan maar vlug, dan gaan we naar binnen,’ is de reactie van baronesse Gertruida. ‘Maar elfje Lief heeft wel een beetje gelijk, want elfjes die vragen…
‘… worden overgeslagen,’ roepen alle elfjes in koor.
‘En zo is dat,’ zegt de professor met een glimlach.
Heb je ook een idee voor ELFJE LIEF,stuur een email naar
