Elfje Lief en de verdwaalde tijdmachine (6)
Heel langzaam en voorzichtig raakt de Roze Luchtpiraat de grond.
‘Zo, dat was een mooie landing,’ zegt elfje Bloem. ‘We hebben er nauwelijks iets van gemerkt.’
‘Perfecte landing,’ zucht elfje Lief. Ze is toch wel opgelucht dat alles goed is verlopen, want eigenlijk was ze toch wel een beetje ongerust, al liet ze dat niet aan de andere elfjes merken.
‘Mogen we al naar buiten?’ vraagt elfje Zon opgewonden.
‘Nog even een momentje geduld. Ik moet nog een paar schakelknopjes omzetten, waarmee ik de motor van de tijdmachine uitzet. Als dat gebeurd is dan mogen jullie naar buiten.’
‘Blijf de tijdmachine toch wel hier. Ik bedoel hier op deze plek? ’ vraagt elfje Bloem.
‘Ik heb de code van de tijdmachine en zonder die code doet de Roze Luchtpiraat echt helemaal niets en gaat hij dus ook nergens heen. En dat is maar goed ook,’ gniffelt elfje Lief. ‘Stel je voor dat hij er zo maar eventjes uit zichzelf vandoor zou gaan… nou dan waren wij mooi in de aap gelogeerd. Uh, ik bedoel dat zouden we een groot probleem hebben.’
‘Ja, dat denk ik ook,’ zegt elfje Bloem. ‘Maar gelukkig kan dat niet.’
‘Nee, niet zonder de code.’
‘En als je de code zou vergeten elfje Lief? Wat Dan?’ vraagt elfje Zon bezorgd.
‘Tja, dan zouden we net zo’n groot probleem hebben. Dan kunnen we hier in elk geval niet meer weg. Maar goed… dat is niet aan de orde. Ik vergeet die code echt niet.’
‘Maar toch elfje Lief…’houdt elfje Zon vol. ‘Het zou toch wel kunnen?’
‘Wat zou kunnen elfje Zon?’ vraagt elfje Lief een beetje ongeduldig.
‘… uh…dat jij …uh die code vergeet,’ antwoordt elfje Zon aarzelend.
Elfje Lief schudt haar hoofd.
‘Wacht… ik zal hem voor jullie opschrijven… Nee, dat is misschien niet zo handig. Ik zal de code aan jullie vertellen, maar dan moeten jullie hem wel voor jezelf houden. De code is tenslotte een geheim. Stel je voor dat iedereen de code zou weten, nou dan zou de tijdmachine zomaar gestolen kunnen worden. De code is vier keer twee. Goed onthouden hoor en aan niemand vertellen.’
‘Dat beloven we elfje Lief,’ klinkt het eensgezind.
‘Vier keer twee is acht,’ grinnikt elfje Bloem. ‘Dat is een mooi ezelsbruggetje.’
‘Wat is in hemelsnaam een ezelsbruggetje?’ vraagt elfje Zon.
‘Dat is een hulpmiddeltje om iets te onthouden,’ antwoordt elfje Bloem. ‘vier keer twee is acht, snap je. Dus al ik de code niet meer weet dan denk ik aan “acht” en dan weet ik ‘m weer.’
‘Maar dan kan de code toch ook twee keer vier zijn?’
‘Dat klopt elfje Zon, maar er moet een code van vier cijfers worden ingegeven om de motor van de tijdmachine te starten. Dus…’
‘Oh, dan snap ik het,’ zegt elfje Zon.
‘Tijd om naar buiten te gaan. Dan zullen we eens kijken waar we terecht zijn gekomen,’ zegt elfje Lief terwijl ze de deur van de tijdmachine voorzichtig openmaakt.