Stel… Henneman neemt stelling( vissen)

Stel… je hebt even niets om handen. Eigenlijk zit je jezelf te vervelen. Het boek waarmee je halverwege bent is niet boeiend genoeg om er nu mee verder te gaan. Je zoekt iets om te ontspannen, je kent dat wel, dat ultieme gevoel van “ verstand op nul en blik op oneindig”. Voor dat gevoel, daar ben je voor in, maar het wil niet zo lukken. Je hebt een zekere gejaagdheid over je. Daarom heb je jouw laptop al drie keer opgestart om hem vervolgens na een paar minuten weer af te sluiten. Je hebt weliswaar even kort van de ene naar de andere shopping-home sites gesurfd, maar verder heeft het niets opgeleverd of opgelost. En nu is de vierde poging aanstaande. Die microchipjes in het apparaat moeten er zo ongeveer het heen en weer van krijgen. Maar vooralsnog wil je eerst een kopje koffie. Uit zo’n espressomachine, want ten eerste gaat dat sneller en ten tweede smaakt zo’n kopje koffie voor jouw gevoel ook beter, dan een op conventionele wijze bereidt kopje koffie. Zo’n kopje koffie dat met veel gepruttel is onttrokken aan een aanzienlijke hoeveelheid gemalen koffiebonen in een papieren filter dat in een soort taps-toelopend plastic reservoir boven een glazen kan hangt. Nee, dat is voor jou verleden tijd, je hebt zo’n ultramoderne zelf-malende en zelfs zelfdenkende koffiezetinstallatie op het aanrecht staan. Hoewel je bij eerdere bezoeken op internet aan de diverse koffie-sites de indruk hebt gekregen, dat je daarmee niet helemaal meer up-to-date bent. Het is lang niet zo eigentijds meer. De espresso-hoogstandjes krijgen concurrentie van de gewone simpele percolator en bij voorkeur in combinatie met de handmatig aangedreven koffiemolen met daarin natuurlijk vers gebrande koffiebonen met de een of andere exotische klinkende naam. “Arabic Nights… Indian Falls, Black and Dark Brasil, Wild Exposure of the Tropics, Blue River, African Moon”.
Maar goed, ‘what’s in a name?’ Je vraagt het jezelf af.

Enfin, terug naar de realiteit van de dag.
Ik zat een paar weken geleden in dezelfde dip. Niets omhanden en enigszins verveeld probeerde ik de uren door te komen. Zestig minuten in een uur is als je jezelf verveelt best veel. Om het maar niet te hebben over zesendertighonderd seconden. Na diverse bezoeken aan internetwinkels, van boeken en cd’s, naar elektronica, vervolgens naar zelfbouwpakketten voor miniatuurpretparken, naar de site waar het ontstaan van eksterogen en likdoorns uitgebreid wordt besproken, dan naar de site waar het uitbroeden van papegaai-eieren uit de doeken wordt gedaan, en daarna naar de site over haargroei op ongewilde plekjes om uiteindelijk te eindigen op de site van “het houden van tropische vissen”
Vriend Aad heeft deze week een verhaal over goudvissen gepubliceerd. Hij leeft in de veronderstelling dat een goudvis zijn naam te danken heeft aan de “kostbare” investering die moet worden gedaan om zo’n beestje een aangenaam onderkomen te kunnen bieden. Hij heeft het over allerlei accessoires, die absoluut onmisbaar zijn om een vis het even zo te veraangenamen, dat hij daarmee een aanzienlijke periode in leven kan worden gehouden. Ik moet hem gelijk geven en misschien ook wel niet. Want… voor tropische vissen is de factor investering/ vissengenot buiten alle proporties. Behalve dat de beestjes zelf een ridicule prijs per kilogram hebben, is ook de uitrusting aan de kostbare kant. Filters, pompjes, verwarmingselementen, enzovoort… Bovendien luistert het allemaal wel erg nauw, volgens de informatie op de website. De zuurgraad van het water, de temperatuur van het water, de hoeveelheid on-visvriendelijke stoffen die de waterleidingmaatschappij meestuurt met het leidingwater… het zijn allemaal kritische succesfactoren. De ksf,’s  van de vishouderij zullen we maar zeggen.
Dus het is niet alleen een kwestie van voer en aantal voedingen per dag naar tijdstip en hoeveelheid,  maar ook de samenstelling van de vispopulatie moet er een zijn van gelijkgestemden. Anders loopt het helemaal verkeerd af. Het leidt  bijna tot een traumatische ervaring om te zien dat de koud-aangeschafte Rasbora heteromorpha door de Tetraodon fluviatilis gulzig en zonder rekening te houden met de aanschafprijs van het visje naar binnen wordt gewerkt alsof het een portie kibbeling betreft. Na het lezen van de informatie over wat er zo al komt kijken bij het houden van tropische vissen kreeg ik een zeker gevoel van afkeer over me. Ik voelde dat dit niet voor mij was weggelegd. Toen ik ook nog kennis nam van de problematiek die zich voor kan doen bij de voortbrenging van nazaten, zakte mij de moed helemaal in de schoenen. Hoe kon het zijn dat de moeder van de nazaatjes zonder pardon haar kroost naar binnen slokte… alsof het kaviaar betrof van een of andere onbekend B-merk. Dat ging mijn verstand te boven. Stel je voor dat wij mensen…
Maar goed, na ruim twintig minuten op de site te hebben doorgebracht, ben ik tenslotte afgehaakt.
Geen tropische vissen eh… helemaal geen vissen meer. Nou ja, net om de hoek is een nieuwe viswinkel geopend. Eindelijk, na lange tijd. Ik heb mezelf getrakteerd op een heerlijke portie kibbeling en een lekkerbekje. Met ravigotesaus. Zo kan het dus ook.   

Jacob Henneman