Brabantse Koffie (Sinterklaas)

‘Goede middag meneer. Wat kan ik voor u doen?’ vraagt de juffrouw van de dierenwinkel.
‘Goedemiddag juffrouw. Ik wil graag een zak hondenbrokken en heeft u ook iets om mee te spelen?’
‘Voor de hond neem ik aan?’ antwoordt ze gevat.
‘Ja, laten we dat maar doen,’ zeg ik lachend.
De man die achter me staat heeft blijkbaar vol belangstelling  ons gesprek gevolgd
Met “dè witte tegensworig moar nooit” draagt hij zijn steentje bij.
‘Nou dit is in elk geval voor mijn hond…’ is mijn reactie. Dit om alle verdere misverstanden te voorkomen.
‘Tja, dan hèn we doar in ieder geval ginne twijfel mir over. Dè is al mir dan dè’k de loatste dagen hè.’
Ik zie aan zijn blik dat hij op het punt staat om zijn verhaal aan mij te gaan vertellen en even probeer ik een uitvlucht te bedenken, maar mijn denken duurt even te lang en voordat ik het weet is het zover.
‘Joa menir, dis ut urste joar dèk gin Sinterkloas zè. Ik hè mun pak nie uit de kast hoeve te hoalen. Ze han me nie gevroagd. Ja, ik ha nog wel gebeld, moar zu zinne dè ze iemes anders dur vur han. Ik zin nog “hèk ut dan nie goed gedoan, al die joare”, maar dè war ut nie. Ze han gewoon iemes anders. Unne jongere’
‘Wat vervelend voor u meneer,’ zeg ik en ik meen het nog ook. Hij maakt een enigszins aangeslagen indruk. Alsof hij net ontslagen is, of net van de dokter heeft gehoord dat hij zichzelf in acht moet nemen, omdat het van binnen niet allemaal meer zo functioneert, zoals het zou moeten.
‘Witte menir, ik zè bekant zeuventien joar Sinterkloas gewist en doarvur ok nog is un dikke zes joar zwarte Piet. Dus alles bè mekoar zè’k bekant vijfentwintig joar rond dees doag kei druk gewist en nou hèk niks mir. En dès kei vervelund want dè din’k zo gèrre, zo mè die kiendjes.’
‘Hoe is het zo gekomen?’ vraag ik vol interesse.
‘Dè hè’k oe al gezeed. Zu han unne andere Sinterkloas, unne jongere en inne mè drie pieten. Ik ha dur moar inne. Munne zwoager Theo, dun mins von ons Anna. Moar joa, die war de loatste ted ok al nie zo gut mir.Die hai de loatste moanden nogal koppijn. Ik zin al dèt ie doar mè te veld moest goan, moar hij durft nie gut. Hij is bang dè ut iets biezonders is. Moar joa, ik zin ok al tegen ons An dè ut zo ok nie wieter kos. Ik zè beneid of ze hullieje Thé zo weid kan krijgen um te goan, moar ik zu mun perd dur moar niet um willen verwedden,’
‘Americo?’ vraag ik en ik voel meteen dat dit een volkomen misplaatste grap is. Goedkope humor van de bovenste plank en alleen maar bedoeld om vermeend lollig te zijn en in dit geval ook nog eens ten koste van de man naast me, die zich in een bijzonder vervelend fase van zijn leven bevindt. Een aangeslagen man die niet meer voor Sinterklaas mag spelen, omdat ze een jongere uitvoering hebben gevonden en die een zwager heeft die niet naar de dokter durft. Nee, daar moeten geen grappen over gemaakt worden.
‘Wè zinde gè, hoe mende gè dè?’ vraagt hij aan mij. ‘Ge ment toch nie echt dek un perd hei of wel soms?’
‘Nee meneer, dat was een misplaatste grap, sorry.’  Ik hoop van harte dat mijn excuses voldoende zijn.
Blijkbaar wel, want hij haalt zijn schouders op.
‘Ut hai wel gekunne. Ik hè wel zeuven ponnies. Van die klentjes. Moar joa, dur valt nie veul om te verwedden, want die zen helegoar niks mir wèrt. Dè hei mè de crises te moaken menir, de minsen moeten van hullie dieren af. Ze kunnen ut nie mir betoale. Mar dè zal mèn nie overkomme. Mun bisjes dès mun alles. Dès alles we’k nog hei. Sinds mun vrouw is doodgegoan… tja en dan blèft er nie veul mir over. Zeker es ge gin keinder hèd.  Moar enfin ik hei in ieder geval nog iets um vur te zorgen.’
‘Dus u bent alleen?’ Ik weet maar al te goed dat dit een totaal overbodige vraag is, want meneer had dit al verteld. De juffrouw van de dierenwinkel is al lang afgehaakt en is druk doende om iemand een superluxe caviakooi te verkopen. Een met een complete speelpaleis uitrusting, met draaimolen, soort schommeltjes en trapjes en laddertje en een heuse wip. De toekomstige bewoner zal zich geen minuut hoeven te vervelen.
‘Joa menir en allien is ok moar allien, dur’m din ik vur Sinterkloas speulen. Moar ja, zelfs dè nimme ze oe af. Dan blèft er nie veul mir over. Nou ja, ik hei mun ponnies gelukkig nog.’
‘Ja gelukkig maar,’ zeg ik.
‘Zoe ist, ik zie dè dè frollieke nog druk in de weer is met dieje andere klant, mè zun kooi, dan kom ik subiet wel ekkes wir. Ik hè weiters toch niks mir te doen.’
De man groet me en loopt de winkel uit en ik vraag me af waar het heen moet met dit land nu ze ook al oudgediende Sinterklazen de laan uitsturen…

Houdoe
Jacob Henneman