Henneman

Brabantse Koffie (hondjes)

Het leek een mooie dag te worden. Zo’n dag waarvan je nog even uitgebreid wilt genieten, ook al omdat het aannemelijk is dat het echt de laatste mooie zonnige dag is voordat de herfst definitief toeslaat en de bladeren om je oren vliegen en wind en regen je binnenshuis houden. Ik nam de kans waar en ging samen met mijn hond naar het even verderop gelegen bos om een stevige wandeling te maken. Het was nog vroeg en zelfs nog een beetje mistig.  Het zonnetje probeerde zich door de brekende wolkendeken heen te wriemelen en zo af en toe leek het er op dat het haar ging lukken. Het was nog stil in het bos, dat afgewisseld wordt door flinke stukken heideveld. Het is een stevige wandeling, maar wel goed te doen. Mijn hond vindt dat ook.
We hadden er al een eindje opzitten toen in de verte een man met een hond naderde. Het is altijd maar de vraag of honden elkaar mogen. Maar ja, dat weet je pas als er driftig wordt gekwispeld en het geen grom- en blafpartij wordt.  In dit geval bleef het bij kwispelen. In het begin nog wat terughoudend, maar daarna viel de schroom van beide beesten af en blijkbaar vonden ze elkaar wel aardig.
‘De mijne moet anders niet zo veul van di sort hundjes hebbe, maar mè de jouwe hèttie blijkboar gin moeite,’ zei de man terwijl de beide honden zich met elkaar vermaakten en al zigzaggend door het natte gras renden.
‘Het lijkt er op,’ antwoordde ik.
‘Die van mèn is echt nie zonne sociale. Tis un goei hundje dè wel wir, moar mè ander hundjes is ut soms wellus lastig. Moar ja, dè hedde mè mense ok.’
‘Nou volgens mij mogen ze elkaar wel,’ stelde ik vast.
‘Dè zudde zegge,’ reageerde de man, die blijkbaar nog aan het werk moest, want hij droeg een soort uniform. Ik veronderstelde dat hij ergens bewaker of portier was, maar ik wilde dat niet aan hem vragen.
Even verderop zag ik een ouder stel aankomen wandelen. Een echtpaar, nam ik maar aan. De man en de vrouw liepen stevig gearmd in onze richting, maar wel in een lage versnelling.
‘Tis mooi stil hier,’ zei de man, die met argusogen zijn eigen hond volgde en blijkbaar toch wel enigszins verbaasd was over het vriendelijke gedrag  van zijn eigen beest.
‘Dat is het zeker. Heerlijk om zo nog even een ommetje te kunnen maken en dan ook nog met een zonnetje erbij,’ antwoordde ik.
‘Dè kunde wel zegge,’ hoorde ik de man mompelen terwijl hij nauwelijks nog oog voor mij had en met volle belangstelling  maar ook wel met enig ongeloof de verrichtingen van beide honden volgden die onophoudelijk achter elkaar aan bleven rennen alsof hun leven er van afhing.
‘Die van mèn, die wurd nog nie mu al hedde ut gèrre,’ merkte de man op.
Hij keek op zijn horloge en het leek er op dat het moment van afscheid zich aandiende.
‘Goadde mee Bruno?’ riep hij tegen zijn nog steeds als een bezetene ronddravende hond. 
Bruno keek even op, maar vond het voorstel van zijn baas absoluut onaantrekkelijk en negeerde diens uitnodiging. Mijn hond had blijkbaar het beste in Bruno losgemaakt. Bruno hing bijna aan hem. Letterlijk en figuurlijk. Mijn hond vond de vasthoudendheid van Bruno overigens minder plezierig en ik meende een licht gegrom te horen.
‘Dès un skon gezicht, zoe die hundjes te zien speulen,’ hoorde ik achter me.
Het ouder echtpaar stond inmiddels achter ons.
‘Dè is ut zeker, moar nog skoner war ut es ie ze luistere,’ zei het baasje van Bruno.’
‘Joa, dè klopt, moar es ze an ut speulen zèn, dan zèn ut net klein jong. Dan hèn ze nergus gin tèd vur.’
bracht de vrouwelijke helft van het echtpaar in.
‘Ik ha vruger ok hundjes, boerefokskus. We han ur drie. Die moesen ok elke dag zich uitkuren, vurdè ge zelf rust kreegt,’ voegde de mannelijke helft er aan toe.
‘Moar ja, ge wurd ouwer en dan gog ut nie mir. Dè kunde allemoal nie mir bèhouwe. Dè kunde nie mir allemoal verzurge,’ ging hij verder
‘Dès woar, moar ik moet goan. Nog unnen fijne dag allemaol,’ hoorde ik de eigenaar van Bruno zeggen. Het was hem ondertussen toch gelukt om zijn hond aan de riem vast te maken. De man en Bruno vervolgden hun weg, zij het dat de laatste dat deed met enige tegenzin.
‘Des un skon hundje mennir, wè is ut ur vur inne?’
Ik vertelde hem over het ras en zowel hij als zijn vrouw luisterden vol aandacht.
‘Tja,’ verzuchtte hij tenslotte. ‘Kik wij wonen bei in ut verzorgingstehuis. Doar mudde gin huisdieren houwen. Nog ginne kanarie. Dus al helemoal gin hundjes.’
‘Dat is jammer meneer,’ antwoordde ik. ‘Het lijkt me juist zo goed om nog iets te hebben om voor te kunnen zorgen.’
‘Dè klopt, moar joa het is nie anders. Doar hedde ge oe bè nir te legge. Moar joa, ik hè gelukkig nog Marie. En witte mennir, ze bèt nie en ze hoeft ok nie te worre uitgeloate. Dus eigenlijk is ut wel goed zo.’
‘Dat is mooi meneer,’ antwoordde ik. ‘Er gaat niets boven een tevreden mens.’
‘Dè kunde wel zegge, unne tevreje mens is tegeworrig al hil wè.’
‘Dat is het zeker meneer,’ reageerde ik.
De vrouw keek de man doordringend aan en daarna keek ze naar mij.
‘Witte,’ zei ze. ‘Wij zen bijna veertig joar getrouwd gewist. Hij mè zen vrouw en ikke mè menne mins. Bei zèn ze ur nie mir. Overleden. Nou zitten we samen in het tehuis. Klaas, zurgt un bietje vur mèn en ikke vur hum.’
‘Dat is goed om te horen, zo zou het eigenlijk overal moeten gaan. Om zo op latere leeftijd nog iets voor elkaar te kunnen betekenen.’
‘Mènde ge dè nou echt?’  vroeg hij aan mij.
‘Ik dacht aan u te zien dat u dat ook wel zou vinden,’ zei ik voorzichtig.
‘Mennir, het liefste hak blijve wonen in mun eige huis. Moar joa ons jong won ut nie hebbe. En dan moete dun stap toch moar moake. En dè vin’k nog ut koiste. Dèk gin dierrekus mag houwe dè vin’k hil erg.  Wè zuk nog gèrre unne kir goan wandele mè mun hundje, maor joa…’
‘Ge wandelt nou toch mè mèn,’ zei de vrouw.
De man keek haar aan.
‘Dè is nie utzelfde Marie, dè witte gè ok wel.’
Klaas keek nog eenmaal naar mij en naar mijn hond, daarna wensten beiden mij nog een fijne dag en toen liepen ze verder.
Ik riep mijn hond die vervolgens kwam aangerend. De zon scheen inmiddels volop.
‘Laten we er nog maar even van genieten, nu het nog kan,’ zei ik tegen hem en hij blafte als blijk dat hij het er volledig mee eens was.

 

Houdoe
Jacob Henneman

Henneman-bont