Al doende leert men ( de rotonde ) slot

Soms zijn er van die momenten dat je aan jezelf begint te twijfelen. Zo’n moment waarbij de vraag bij jezelf opkomt of het nog allemaal wel goed zit in de bovenkamer. Zo’n moment had ik vorige week.
Ik las in de krant dat de gemeente van plan was om de rotonde die een aantal jaren geleden met veel pijn en moeite was geconstrueerd, weer naar de situatie terug te brengen zoals die voor de aanleg van de rotonde was. Dus om er gewoon weer een kruising met stoplichten van te maken, als ik het allemaal goed heb begrepen. Nu herinner ik me ( gelukkig maar dat er in elk geval met mijn lange termijngeheugen niets mis is) dat de motivatie om een rotonde aan te leggen werd verkregen uit het probleem dat stoplichten een goede en snelle doorstroming van het verkeer blokkeerden of beter frustreerden, wat met grote regelmaat chaos en vooral ook irritatie tot gevolg had. Een rotonde zou volgens de gemeentevoorlichting het aanbod van auto’s, fietsers en andere voertuigen veel sneller en efficiënter kunnen afhandelen, dus met andere woorden het proces gewoon soepeler laten verlopen. Zo werd het indertijd gebracht. Nu lijkt alles opeens anders. Er is de laatste jaren natuurlijk wel wat veranderd maar het aanbod van verkeer is in elk geval niet afgenomen. Sterker het is aanzienlijk toegenomen en daarom begrijp ik niet dat verkeerslichten de oplossing zijn. Integendeel, ik denk dat het probleem er alleen maar groter door wordt. Nu ligt even verder op een andere kruising. Nu nog met stoplichten. De kruising is nog niet zolang geleden opnieuw ingericht. Voor zover ik er zicht op heb verloopt het daar allemaal redelijk soepel, maar… nu is daar een rotonde gepland. Het is een kruising met veel vrachtverkeer en rotondes zijn niet heel fijn voor grote lange vrachtauto’s en zeker niet met fietsers in de buurt. Een ruime overzichtelijke kruising is gewoon veiliger voor iedereen. Maar goed… Een paar honderd meter verderop is een fietstunnel gemaakt. Mooi ding, niets op aan te merken. De straat is opnieuw ingericht en het ziet er allemaal gelikt uit. Mooi breed fietspad, met fietsverkeer in beide richtingen. Kleinigheidje, om de fietstunnel te bereiken moet er worden overgestoken. Een oversteek, die op z’n minst een avontuur mag worden genoemd. Autoverkeer uit beide richtingen ontwijken blijft een uitdaging. Het is wachten op de eerste verkeerde inschattingen.
‘Er wordt niet veel gebruik gemaakt van de tunnel,’ vertelde mij laatst iemand. ‘Dus het valt eigenlijk wel mee.’
Hij had op zich wel gelijk. Echter, als je iets moeilijk en gevaarlijk maakt wordt het punt vaak ontweken en valt daardoor de drukte dus wel mee. Men zoekt gewoon een andere weg.
Het is in mijn optiek hetzelfde wanneer je een draaideur maakt voor rolstoelen, die aan de smalle kant is. Menig rolstoeler zal dan geen gebruik van zo’n deur durven te maken, dus het aantal “klemzitters” zal op zich dan best mee vallen. Conclusie, wat is het probleem? Ergo, er is geen probleem.
Misschien is dat ook wel het idee achter de verkeerslichten op de rotonde. Maak het bijna onmogelijk en het probleem lost zich vanzelf op. Het verkeer gaat een andere route zoeken en daarmee is het probleem aanzienlijk kleiner geworden en is het uiteindelijke resultaat een rustige kruising. En dit allemaal dankzij het briljante verkeerslichtenplan. Hoe moeilijk kan het zijn? Bijna geniaal.
Kortom, wat ik eigenlijk wil zeggen is dat als ik dit soort dingen lees of hoor of zie, dat ik aan mezelf begin te twijfelen. Ik weet ergens wel dat dit absoluut niet nodig is, maar toch…
Ook las ik in de krant van vorige week dat in een of ander ver vreemd land bij de jonge meisjes de borsten werden weggebrand, zodat ze geen rare gevoelens meer bij het mannelijke deel van de bevolking zouden kunnen opwekken. Waarschijnlijk ook onder het motto “Als het er niet (meer )is, dan kan het ook niets veroorzaken”. Ik zou de bedenkers van dit soort vreselijke rituelen eens de overweging willen geven om bij voorkeur eerst de hand aan zichzelf te slaan. Er valt daar nog genoeg weg te branden en ik ben er van overtuigd dat dit beter helpt en dat in elk geval de effectiviteit veel groter is, dan van het verminken van jonge meisjes.
Tenslotte nog een laatste bericht, dat mij deed afvragen of ik echt niet toe was aan geestelijke bijstand.
Meisjes die nu worden geboren hebben ruim kans om honderd jaar en ouder te worden. Zo stond het in de krant. Uitkomst van een onderzoek. Vraag een, welke meisjes? Vraag twee, waar worden deze meisjes geboren en onder welke sociale omstandigheden groeien ze op? Vraag drie, wordt er van ze verwacht dat ze tot hun tachtigste door blijven werken? En tenslotte vraag vier. Zijn ze getrouwd, hebben ze kinderen of wonen ze in een land waar hun borsten worden weggebrand?
Ik denk dat de uitkomst door een computerprogramma berekend is op basis van de input van mensen met hetzelfde inlevingsvermogen als de bedenkers van de rotondes, verkeerslichten en fietstunnels. Die lui van het wegbranden van borsten hebben er zeker niet aan meegeholpen. Dus eigenlijk eenzijdige en vooral kortzichtige feiteninput.
Dit in overweging nemende, dan valt het toch nog wel met mee met het functioneren van mijn bovenkamer. Een ding is in elk geval wel zeker, mocht het zo zijn dat er wel iets mis is, dan sta ik in elk geval niet alleen. Er zijn nog ergere misschien zelfs wel hopelozere gevallen. Maar goed. Voor de bedenkers van de rotondes, verkeerslichten en fietstunnels is er nog wel een tweede kans, dus misschien dat het nog ooit goed met ze komt. Die meisjes in dat vreemde verre land is die kans voorgoed ontnomen.
Dit was de laatste “Al doende leert men”. Volgende week “Brabantse Koffie” Tien weken lang, zet de kopjes maar alvast klaar.
Goed weekend

Jacob Henneman