Het hondje van de buurvrouw (8)

Micky en ik hebben de troonswisseling gevolgd. Op de teevee. Ik had de indruk dat het voor Micky nauwelijks tot een van de hoogtepunten in zijn leven mocht worden gerekend, voor mij lag het anders. Voor Micky was het vooral plezierig dat ik hem toe had gestaan om zich op de bank te begeven. Hij lag uitgestrekt quasi geïnteresseerd naar het flat-screen te staren. Op sommige momenten draaide hij zichzelf op zijn rug en de beelden zullen voor hem hierdoor wel een heel andere dimensie hebben gekregen. Kortom de wereld op zijn kop. Enfin, hij werd er rustig van en ik had geen hond meer aan hem. Grote delen van de gebeurtenis zijn aan hem voorbij gegaan. Tenminste, dat moet wel.
Buurvrouw Jannie had mij een paar dagen eerder een berichtje gestuurd dat zij het weer tijd vond om een nieuwe skype-sessie te plannen. Met mij en natuurlijk met Micky. Ze liet mij weten dat het feest een geweldige belevenis was geweest en dat ze mij de details tijdens ons skype-contact zou vertellen. Wel schreef ze dat het wat raar was geweest dat er zoveel Nederlanders op het feest waren. Het leek wel of neef Harry zijn feest in eigen land had gevierd.
Op 29 april was het weer zover. Na wat gestreepte beelden zag ik de contouren van de buurvrouw helder en duidelijk voor me op mijn laptop. Na wat heen en weer gepraat kwam ze ter zaken. Ze zei me dat ze een aanzienlijk aantal foto’s per mail had verzonden en ze wilde natuurlijk van mij weten of de foto’s goed waren aangekomen.
Ik vroeg wanneer ze het had gedaan. Wanneer ze de foto’s per mail had verstuurd.
‘Twee dagen geleden,’ klonk het.
‘Dan zal het wel niet goed zijn gegaan, want ik heb niets ontvangen.’
Ze zei met een lichte irritatie in haar stem dat ze de foto’s niet naar mij had gestuurd, maar naar haar eigen mailadres.
‘Met alle respect buurvrouw, maar dat kan ik dan toch ook niet weten,’ probeerde ik mijn straatje schoon te vegen.
‘Jacob, ik heb je daarover een mailtje gestuurd. Ik heb daarin uitgelegd hoe je mijn computer aanzet, mijn wachtwoord gegeven en je gevraagd om even na te gaan of de bestandjes met de foto’s goed zijn aangekomen. ’
‘Dat heb ik echt niet gehad,’ zei ik vol overtuiging en voor mij was dat ook zo.
‘Ik heb de hele week nog geen mail gehad en ook al omdat ik er niet zoveel krijg, zou een mailtje van jou mij zeker zijn opgevallen. Nee, helaas buurvrouw, ik heb alleen wat spam gehad, maar verder niets.’
‘Ik snap er echt niets van,’ zei buurvrouw. ‘Ik zou toch zweren….’
‘Helaas buurvrouw, het enige was ik heb gehad is een mailtje in mijn mailbox onder ongewenste email. Meer is er niet geweest,’ probeerde ik de buurvrouw te overtuigen.
‘Toch blijft het raar, want hier is ook niets te vinden dat er iets mis is gegaan.’
Buurvrouw hield vol en ze was er maar moeilijk van te overtuigen dat die moderne dingen soms ook wel eens vreemde kuren kunnen hebben.
‘Ik zal het zo meteen nog maar eens sturen. Misschien dat het dan wel lukt.’
‘Doe dat,’ was mijn advies.
‘Ze zijn weer onderweg,’ zei ze met een diepe zucht.
‘Heb je ze al?’ hoorde ik de buurvrouw ongeduldig vragen.
Net toe ik wilde ontkennen zag ik een mededeling dat ik een ongewenste emailbericht dreigde te ontvangen. Ik dacht te hebben gezien dat de afzender weer dezelfde was als een paar dagen eerder.
‘Ze moeten er toch al zijn… Ik heb geen idee, waarom het zo lang duurt. Heb je wel voldoende geheugen?’ skypte buurvrouw ongeduldig.
Ik voelde de druk toenemen. Voorzichtig klikte ik op “ongewenste berichten” en inderdaad het was dezelfde afzender.
‘Volgens mij wel,’ gaf ik haar als antwoord op haar veronderstelling dat het misschien aan de opslagcapaciteit van mijn laptop zou kunnen liggen. ‘Nee, ik heb echt niets meer ontvangen dan een ongewenste mail van ene H.E Johnson. Meer is er niet.’
Het bleef even stil.
‘Dat zijn wij Jacob. Wij zijn H.E. Johnson…’
‘Hoezo?’ vroeg ik vertwijfeld.
‘Harry heet eigenlijk Jansen, maar hij heeft zijn naam laten veranderen. Al jaren geleden.’
‘Oh, dan snap ik het. Maar hoe komt hij dan in het vakje van ongewenste mail?’
‘Ik zou het niet weten. Dat zal wel aan jouw instellingen liggen, denk ik zo.’
Ik voelde me tamelijk dom.
‘Kun je het bestandje met de foto’s wel openen?’ vroeg ze vriendelijk.
Na drie pogingen zag ik een hele reeks foto’s verschijnen.
‘Wil je die voor mij bewaren Jacob en wil je ook even op mijn laptop nakijken of ze daar ook zijn aangekomen?’
‘Zeker,’ zei ik.
‘O ja, kun je ook even de recorder instellen voor morgen. Dan kan ik als ik weer thuis ben nog eens op mijn gemak die troonswisseling bekijken. Je weet toch wel hoe dat moet?’
‘Geen probleem,’ zei ik manmoedig en ik was er ook eigenlijk wel van overtuigd dat mij dit goed af zou gaan.

Ik heb vanmorgen de planten bij buurvrouw water gegeven en toch maar even gecheckt of alles correct was verlopen met het opnameapparaat. Het is maar goed dat er een warenhuis is waar de dvd over de hele troonswisseling te koop is. Dus daar ga ik vanmiddag eerst maar eens achteraan. 
  
 
 

Jacob Henneman