Het hondje van de buurvrouw (6)

Micky leek het even helemaal kwijt te zijn. Ik bedoel, de strekking van de skype-ontmoeting met zijn bazinnetje, die ruim achttienduizend kilometers verderop haar hondje nog maar eens op het hondenhartje had gedrukt dat hij vooral lief en braaf moest zijn en vooral ook moest luisteren naar zijn nieuwe baasje, naar mij dus. Micky leek zich er niets van aan te trekken. Ik had zelfs sterk de indruk dat hij mij uit de tent wilde lokken. Dat hij wilde uitproberen waar zijn grenzen ophielden, maar vooral ook die van mij. Echter, er is een keerpunt. Twee dagen na het skype- rendez-vous heeft Micky de sanseveria, die jarenlang geduldig op de vensterbank heeft gestaan, met geweld verwijderd. Ik vond de plant, die gebroken en gehavend achter de bank lag op aanwijzing van de delinquent zelf. Micky heeft waarschijnlijk nog geprobeerd de ongelukkige sanseveria weer in de pot te krijgen en heeft met dit doel voor zijn hondenogen het zand op ongecontroleerde wijze bijeen gekrabd en daarmee en passent een deel van mij wollen vloerbedekking onherstelbaar opgeruwd. Ik was maar even weg geweest. Even een boodschapje. Voor Micky was dit blijkbaar het signaal om tot actie over te gaan, het moment om een daad te stellen. Ik vraag me werkelijk af of het aan mij heeft gelegen. Natuurlijk, ik heb hem achtergelaten, maar  in de volle overtuiging dat hij zich wel zou redden. Dat hij wel even zonder mij zou kunnen. Blijkbaar niet dus. Voor de komende zes weken kan dit wel eens een belangrijk punt gaan worden. Mijn geduld en vooral mijn incasseringsvermogen zijn tenslotte niet oneindig, hoewel ik me ook wel realiseer dat ik nu ik me eenmaal met Micky heb ingelaten, ik niet voor de gevolgen van mijn onbezonnen daad weg kan lopen. Dat zou laf zijn maar vooral een ernstige vorm van  hoogverraad zijn jegens buurvrouw Jannie. Micky heeft me nog wel aangekeken met een blik van, ‘sorry, foutje. Zal niet meer gebeuren baas.’ En eigenlijk mag ik ook niet meer van het beest verwachten. Nee, ik kan toch moeilijk van mijn kleine vriend verlangen dat hij naar de plaatselijke bloemenwinkel stapt om daar van zijn eigen spaarcentjes een nieuwe bloempot te kopen en deze vervolgens laat vullen met een mooie verse groen-gestreepte sanseveria. Hij heeft er blijkbaar spijt van, tenminste zo lijkt het. En dat is in hem te prijzen. Hij volgt mij al de hele dag op de voet en het lijkt wel of hij een lichte vorm van verlatingsangst heeft. Ik vraag me dan ook af of de terroristische actie jegens mijn sanseveria niet is ingegeven door een schrijnend gebrek aan aandacht.  Dat het doel van zijn actie niet meer is geweest dan om mij in te laten zien dat het geen pas geeft om hem alleen te laten in een voor hem toch vreemde omgeving. Hoewel hij al een paar dagen profiteert van mijn gastvrijheid was het voor hem de eerste keer dat hij moederziel alleen achterbleef. Ik was nog niet eerder weggegaan zonder Micky. Behalve de regelmatige uitlaatsessies was ik nog nergens anders geweest. Er was ook geen reden voor. Bovendien kan ik ook niet zo vlug bedenken waar ik naar toe had kunnen gaan. Behalve naar de supermarkt staan er nauwelijks uitstapjes op mijn agenda. Nee, Micky is eigenlijk de reden dat ik sinds een paar dagen minimaal driemaal daags een portie verse buitenlucht krijg. Zonder receptje of bemoeienis van mijn huisarts.
Vanmorgen zijn we naar het parkje even verderop geweest en vervolgens zijn we door de nieuwe wijk weer terug naar huis gewandeld. Ik vond het een interessant tochtje en met een hond is het toch minder opvallend of misschien wel verdacht wanneer je door zo’n nieuwbouw wijkje wandelt dan dat je dit zonder hond doet. Een oudere hondenloze man die quasi achteloos aan de wandel is, is voor mijn gevoel iemand om in het oog te houden. Zeker in een nieuwbouw wijk met allemaal jonge gezinnen. Je leest er wel eens over in de krant of je hoort er wel eens over op teevee. Met een hondje is het in ieder geval minder raar. Tenminste zo denk ik er over. Dus Micky stelt mij in staat om daar eens op mijn gemak rond te wandelen en mij een beeld te vormen hoe de vlag er daar bij hangt.  Het is me opgevallen dat er bijna niemand thuis lijkt te zijn. Geen was aan de lijn en geen auto’s in de straat. Ja, eentje dan. En geen spelende kinderen. Even heb ik me afgevraagd of er echt wel mensen in die mooie nieuwe huizen wonen. Maar goed, verder ziet het er allemaal netjes uit. Strakke straatjes, strakke plantsoentjes en hier en daar een stenen pleintje met een soort van wipkipjes of zoiets. Ik weet niet precies wat het zijn, maar het leken mij geen kunstwerkjes of zo, bedoeld voor het aankleden van de toch eigenlijk wel fantasieloze pleintjes. Micky heeft tegen een van die dingen even een klein plasje gedaan. Misschien ook wel als een soort protest. Uit een soort ongenoegen over het gebrek aan groen. Natuurlijk er staan hier en daar wel een paar bloembakken, grijs van kleur met iets van groenige heesters er in, maar dat is het dan ook. Voor een hond is dit nauwelijks te doen. Een hond moet een boompje hebben of een mooie grote struik. Dat is het territorium waar je iets aan hebt, waar een collega-hond jaloers op kan worden, waar zo’n beest door wordt geprikkeld. Even verder op was nog een klein pleintje. Met een klein stukje groen gras in het midden. Het pleintje was omgeven door een hek. Er stond bij het poortje dat toegang gaf tot dit domein een plaatje met daarop een gestileerde hond. Micky heeft er even rondgesnuffeld. Er waren blijkbaar zoveel geuren waar te nemen, dat er totale verwarring ontstond in zijn kleine hondenhersentjes. Hij blafte drie keer en het leek wel op het verhaal van de haan die drie keer kraaide. Micky voelde zich blijkbaar ook verraden. Hij wilde terug naar het parkje bij mij in de wijk, want daar staan wel bomen en struiken. Dat ik daar met een schepje en een  papieren zakje aan de bak moet kan hem niets schelen. Dat gaat hem niet aan, daar ligt hij niet wakker van. Maar wel van een wandelingetje in een fantasieloze nieuwbouwwijk. 
   

  
 

Jacob Henneman