Henneman of Heijmans  

Jacob Henneman  -  MAGNETRON

Magnetron

Vorige week overkwam mij iets raars. Tenminste, ik vind het raar, zo’n versplinterd ruitje van het oven- magnetrondeurtje. Ik wist niet dat dit kon.
Ik herinner me uit vervlogen tijden dat als er bijvoorbeeld een kiezel met veel vaart en geweld tegen de voorruit van de auto kwam, deze spontaan versplinterde en in het slechtste geval uiteen viel in ontelbare stukjes glas, maar dat was wel in de tijd dat het autoglas alleen maar gelaagd was. Tegenwoordig beperkt zo’n steeninslag zich tot een ster, die in het slechtste geval zal ontwikkelen tot een stevige scheur. Nee, totaal versplinterde voorruiten zie je eigenlijk niet meer. Maar goed dit terzijde.
Zoals al verteld was het ruitje in de deur van de oven of combi oven-magnetron zoals zoiets eigenlijk wordt betiteld, totaal versplinterd. En dit had zich voltrokken zonder ook maar één kiezel of keitje in de buurt. Een geheel spontane actie van de magnetron zelf, volgens mijn eigen interpretatie.
Ik had mezelf een kant-en-klaar pizzaatje gegund en de magnetron was druk doende om het maaksel op te warmen. Dat kon met de magnetron, want dat stond op de verpakking. Hooguit een minuut, op 900 watt of zo…
Na exact één minuut ging het piepje ten teken dat het smulsel klaar was voor consumptie. Nou ben ik op zich niet zo’n voorstander van het opwarmen met een magnetron, omdat in mijn beleving elke magnetron er zo zijn eigen werkwijze op nahoudt. Ik heb in het verleden magnetrons gehad, die in zestig seconden op negenhonderd watt het smeuïgste voedsel in een ongelofelijk taaie en uitgeharde substantie konden veranderen, maar dat zal vast en zeker aan mij hebben gelegen. Het schijnt dat de plek in de magnetron van de op te warmen prak van op invloed kan zijn op het uiteindelijke resultaat, maar eerlijk gezegd heb ik het nooit nader uitgezocht en deze informatie heeft dan ook de status “van horen zeggen”. Meer niet.
Nadat ik na het piepje mijn pizza uit de magnetron had genomen en daarbij direct kon vaststellen dat dit keer de magnetron prima werk had afgeleverd, viel het mij op dat het ruitje van mijn keukenhulp er nogal aangeslagen uitzag. Eerst dacht ik aan condens, maar al gauw constateerde ik dat het ruitje van de magnetron zich had opgedeeld in talrijke stukjes glas. Dit had ik nog nooit meegemaakt, noch in mijn vrienden- en of kenniskring had ik ooit zoiets vernomen. Ik stond perplex en al starend naar het kapotte ruitje koelde uiteraard mijn pizza af. Het ging razendsnel. Blijkbaar is de afkoeltijd gelijk aan de opwarmtijd, tenminste in mijn geval.
Met het kapotte ruitje durfde ik het niet meer aan om een nieuwe poging te doen om zo mijn pizza weer op gewenste temperatuur te krijgen, dus had ik een probleem. Nou ja, probleem… ik had ondertussen een lauwe slappe hap deeg met daarop plakkerige kaas en met daaronder iets van gestolde tomatenpuree in plaats van een krakende knapperige lekkernij. Niet bepaald aantrekkelijk, zelfs niet als men honger heeft.
Nadat ik toch maar een paar stukjes van het vochtige karton met ketchup geprobeerd had te verorberen en mezelf bijna verstikte besloot ik de kant- en- klaar pizza te laten voor wat het was en genoegen te nemen met een bruine boterham, wat vanuit gezondheidsredenen misschien ook wel net zo verstandig was. Maar wat bleef was het fenomeen van het kapotte oven- magnetronruitje.
Na het nuttigen van twee bruine boterhammen met kaas ( 40+) en een glas melk ging ik op zoek naar de servicedienst van de producent van mijn combi oven-magnetron. Lang leve internet. Ik kon via het internet een afspraak maken met de servicedienst en nadat ik nauwgezet de diverse productie- en serienummers had ingegeven en daarbij ook nog een gewenste reparatiedatum had ingevuld, drukte ik “verzend”. Binnen de minuut had ik al de bevestiging van de afspraak in mijn mailbox en tevreden en toch nog wel een beetje hongerig heb ik mezelf toen maar als een soort beloning nog een kop koffie met gevulde koek “cadeau” gedaan.
Drie dagen later was hij er. De monteur van de fabriek met het nieuwe ruitje en met laptop.
‘Dat is al een ouwetje meneer Henneman,’ zei de man toen hij het serienummer had ingetoetst. ‘Maar dat maakt niet uit, we gaan het voor u in orde brengen.’
Hij toetste een aantal gegevens in, vroeg of de door hem opgenoemde informatie juist was en of ik akkoord ging met de kosten. Zegge en schrijven honderdzestig euro, inclusief btw en arbeidsloon.
Een kwartier later zat er een nieuw ruitje in de deur van mijn combi en was ik honderd drieënzestig euro armer. De extra kosten kwamen voort uit een testje dat moest worden gedaan om vast te stellen dat de magnetron geen straling lekte en daarvoor stond nou eenmaal een tarief van drie euro.
Ik vroeg aan de monteur hoe dat zomaar kan, dat zo’n ruit van een magnetron spontaan kapot gaat.
‘Nou meneer Henneman, dat is niet zomaar. Waarschijnlijk is er een restje etenswaar tussen het richeltje en de ruit van het deurtje terecht gekomen en dan kan het zo maar zijn dat op dat plekje tijdens het opwarmen er een extra hoge temperatuur ontstaat en dat kan tot gevolg hebben dat door die extra opwarming de ruit op dat punt barst.
‘Oh, zei ik… daar zal ik dan in de toekomst goed op moeten letten.’
Ik realiseerde me dat er inderdaad een stukje van mijn pizza was af gevallen toen ik de pizza in de magnetron wilde zetten. Een klein stukje gedroogde tomaat was het geweest. Ik had nog geprobeerd om het er tussen uit te krijgen, maar het zat dermate vast geplakt dat ik het er maar bij had gelaten, in de veronderstelling dat het van geen enkel van belang was en bovendien had ik honger.
‘Zo, dat is alweer gebeurd,’ zei de monteur terwijl hij zijn laptop dicht klapte. ‘Nog een fijne dag meneer Henneman.’
‘U ook en bedankt voor de prima service.’
Geen dank meneer, daar zijn we voor. Tot ziens.’
Hij liep de deur uit en ik bleef achter en kon niets anders bedenken dan dat het al en met al wel een hele dure pizza was geworden, en dat ik er niet eens van had kunnen genieten… Nee, dat zeker niet.
Misschien is het toch wel verstandiger om bij een volgende gelegenheid naar de Italiaan te gaan, bij mij om de hoek. En die pizza’s blijven ook langer warm en zijn vooral ook smakelijker.

 J. Henneman