Henneman of Heijmans  

Jos Heijmans   Bijzonder... (07)

Bijzonder… (7)

Het is rustig in hartje Amsterdam. Hele erg rustig. Het is voorjaar 2030. Het is nog niet zo heel erg lang geleden dat het kort dat de stad overkookte van geluid en van het toerisme. Nu lijkt alles zo anders. Er rijden fluisterend kleine autootjes door het centrum, aangedreven door accu’s en de amsterdammertjes ( de bekende paaltjes) zijn in aantal bijna ingehaald door laadpalen. Brommers op benzine mogen sinds vorige maand ook niet meer en de al dan niet elektrische fietsen zoemen stilzwijgend voorbij. De toeristen die er nog zijn, komen niet meer voor de Nachtwacht of voor de Westertoren of Anne Frank, maar zijn vooral nieuwsgierig hoe het leven zonder fossiele brandstof verloopt. De tram die knarst zich nog wel een weg door de stad, zeker daar waar de wielen de rails raken. De Amsterdammer leeft langer ( volgens de laatste prognoses 3 maanden en zeven dagen) maar hij is er niet vrolijker van geworden.
Op het Waterlooplein moppert een van de marktlieden dat hij het zat begint te worden om elke keer zijn handelswaar met een duwkar naar zijn kraam te moeten brengen. De handelaar in van alles en nog wat drukt hem op het hart dat de man een elektrische kar aan moet schaffen. Er schijnen nog een aantal omgebouwde Stints in de aanbieding te zijn. Je moet wel even de juiste adresjes weten werd er bij verteld.
Amsterdam is Amsterdam niet meer. De dynamiek lijkt te zijn verdwenen. De rust die het verbannen van al dat (gemotoriseerde) verkeer heeft gebracht weegt niet op tegen het ontbreken van de kakafonie van geluiden die een wereldstad nou eenmaal tot wereldstad maakt.
Er komt een brandweerauto voorbij, met loeiende sirenes. Verder zonder al te veel geluid. Apart en heel bijzonder. Nergens ter wereld is dit zo te ervaren als hier in Amsterdam. De stad met een kleurrijk verleden en met een uitgesproken stem en mening zwijgt. Het lijkt gedaan. Ik hoor wijlen John Kraaijkamp sr. vanuit een cafeetje “er is een Amsterdammer doodgegaan” declameren. Hoe waar.
‘Het Drentse platteland is nog levendiger dan dit Mokum,’ zegt een man uit Exloo tegen zijn vrouw.
Die knikt alleen maar.
‘Zullen we maar weer gaan,’ zegt de man vervolgens.
‘Joa loat’n we da mar duun Harm,’ antwoord ze. ‘Hier’s ok nie veul oan.’ 
Ze wandelen vervolgens stevig gearmd terug naar Amsterdam Centraal en nemen de trein naar Zwolle en even later zijn ze op weg naar het levendige stadsleven van deze provinciestad.

Jos Heijmans

Jos Heijmans