Henneman of Heijmans
Jos Heijmans Bijzonder... (03)
Bijzonder… (3)
Het blijft altijd weer bijzonder om te zien hoe het voorjaar zich aankondigt. Langzaam maar zeker ontwaken bomen en planten uit de winterstand en tonen voorzichtig het eerste frisse groen. Vogels zijn (vroeg in de morgen)druk in de weer om elkaar en daarmee en passant ook mij wakker te maken. Wat een ( gezellig) gekwetter op dat vroege uur.
Over gekwetter gesproken… en over wat toch ook wel bijzonder is. Die John Bercow, of beter zijn pogingen om de gemoederen in het Britse Lagerhuis in toom te houden. Dat vind ik nou heel bijzonder om naar te kijken(en naar te luisteren). Terwijl de natuur zich beheerst, maar zich vooral ook vastberaden laat zien, rollen de Britse Lagerhuisleden ondertussen over elkaar heen. (Al is het gelukkig tot heden toe alleen nog maar verbaal.) Het Lagerhuis lijkt af en toe wel op een soort Romeinse arena. Zo’n plek, waar in lang vervlogen tijden met vooral veel tumult het recht (en onrecht) zijn beloop kreeg, meestal bedacht door en uitgevoerd naar de wens en met de volstrekte willekeur van de dienstdoende heerser van dat moment. Maar goed, dit gedoe schijnt daar traditie te zijn… in het Lagerhuis bedoel ik. Het “order…order” geblaat van John Bercow lijkt vooralsnog niet meer te behelzen dan dat het niet meer is dan een ultieme uiting van traditie en folklore. Neemt niet weg dat John’s stembanden van een soort rundleder moeten zijn gemaakt. Het gekwetter van vogels heeft vooral een communicatief doel. In het Lagerhuis heb ik niet de indruk dat er enerlei vorm van communicatie aan ten grondslag ligt of wordt beoogd door de kwetteraars. Feit is dat wanneer iedereen tegelijk aan het woord is of dat wil zijn, dit op zijn minst verwarrend en onoverzichtelijk is. (Maar op zich wel heel democratisch…!?) Enfin in dit spel lijkt het een kwestie van wie het hardst schreeuwt ook aan het woord is. In elk geval totdat er een donderend “order… order” door het Lagerhuis klinkt. Dan lijken de rapen gaar te zijn. Dan moet er alleen nog maar naar John Bercow worden geluisterd. John is de baas. Je zult hier maar deel van uitmaken. Als je op voorhand bent behept met een “begrensd” stemgeluid, moet je wel bijna zo goed als kansloos zijn in zo’n debat. Nu blijkt wel dat het in Engeland zo schijnt te zijn dat je meerdere keren de kans krijgt om over hetzelfde onderwerp iets te betogen, zeker in het geval van de Brexit-deal. Het aantal stemmingen hierover is ondertussen aanzienlijk en lijkt net zolang door te zullen gaan totdat dit stemcircus uiteindelijk het (door May) beoogde resultaat gaat geven. Althans dat lijkt de strategie van May te zijn; laten we vooral blijven stemmen, net zo vaak totdat we uiteindelijk op één (mijn) lijn zitten. Net zo lang totdat de oppositie murw is gedebatteerd en zich al dan niet gedwongen tenslotte maar laat overhalen. Of net zo lang en vaak totdat alle (zelf)vertrouwen verloren is, waarna het spoor als volledig bijster mag worden beschouwd.
(Nb: de beste way-out is misschien wel om alle gespleten voor- en tegenstanders (al dan niet tijdelijk) op te nemen in de een of andere kliniek om daar vervolgens tot bezinning te laten komen) De schizofrenie van de Brexit zal overigens onherroepelijk haar tol gaan eisen. Maar hoe dan ook, het blijft raar en vooral bijzonder. Enfin, de vasthoudendheid van May valt te prijzen. Ze heeft haar tanden in de Brexit gezet als een vechthond met een killer-instinct in een Maltezer Leeuwtje. Soms vraag ik me of het haar privé ook zo afgaat. Mocht dat zo zijn, dan leef ik mee met haar familie en haar vrienden en vriendinnen.
De natuur ontwaakt beheerst en vastberaden. Het Lagerhuis kwaakt en koerst vastberaden richting… ja waarheen eigenlijk? Wie het weet mag het zeggen, maar niet allemaal tegelijk alsjeblieft. En God, save in elk geval the Queen. Dat is toch wel het minste.
Jos Heijmans
Jos Heijmans