Henneman of Heijmans  

 

Jos Heijmans   De  verbazing voorbij 10

 

De verbazing voorbij (10) – Voorbij

Alweer (voorlopig ) de laatste aflevering van “Henneman of Heijmans”. Jacob Henneman gaat verder met “Henneman’s dromen” en de eerste nieuwe aflevering hiervan start eind juli a.s. Veel leesplezier en o ja… met de roman “de Verloren Kunstenaar” gaat het goed. Wie ‘m nog niet heeft gelezen… Bij deze warm aanbevolen door de auteur. Maar natuurlijk vooral ook veel leesplezier met Henneman en Han Meijs.

 

Voorbij


Tja, dit wordt dan de laatste. Waren de vorige negen afleveringen vooral geïnspireerd op de actuele gebeurtenissen van de dag (week), deze laatste aflevering wilde ik het eigenlijk even anders. Goed voornemen toch…? Maar “ hoe anders dan?” vroeg ik me bijna tegelijkertijd af.
Je kunt bijna niet om de actualiteit heen, zeker niet met een thema zoals “de verbazing voorbij”
Een mens (de mensheid) verlegt iedere dag weer opnieuw zijn grenzen (dus ook voor wat hem of haar nog verbaasd). Het wordt steeds lastiger om jezelf te verbazen over wat zich in onze wereld afspeelt, omdat de dingen snel gewoontjes worden. Gisteren nog verbazingwekkend, vandaag alledaags.
Achteraf had ik beter een ander thema kunnen kiezen. Maar ja, dat is achteraf. Want eerlijk is eerlijk, ik verbaas me eigenlijk nergens meer over. Zelfs niet over Trump, die heel opportunistisch een aantal bommetjes op het Syrische leger afstuurt. Nee, dan schud ik mijn hoofd niet, maar ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik ervan moet denken. Laat staan, of ik daar iets over moet zeggen(of schrijven). Ik vraag het me af, “Donald was dat nou wel zo handig...?” Of misschien was het dat toch wel. Eventjes laten zien dat er niet te spotten valt met “the president of U.S.A”. Wel moet ik hem nageven, dat hoewel zijn motivatie een behoorlijk theatraal gebeuren was, hij toch wel een punt heeft. Het is buiten alle proporties gerefereerd aan de algemene heersende waanzin, om kinderen ( soms nog baby’s) vrouwen en mannen te bestoken met gifgas. Burgers of soldaten, rebellen of niet, dit mogen we niet zomaar laten gebeuren. Als we de kenners mogen geloven, is het inzetten van gifgas vooral onmenselijk en inhumaan. Volgens deze kenners is de dood door gifgassen gruwelijk en afschuwelijk. Je vraagt je werkelijk af welke imbeciel met zieke geest dit ooit heeft bedacht. En toch heb ik ook twijfel. Natuurlijk, dat er even een motie van grote afkeuring (in welke vorm dan ook) wenselijk was, behoeft geen betoog, maar of dat nou SCUD’s moesten zijn…? Maar ja, wat anders… Om Assad een briefje te sturen met de vraag “waar denkt meneer mee bezig te zijn?” lijkt mij geen briljant idee. Bovendien denk ik niet dat hij een goed antwoord op deze vraag heeft. Als je zo ongeveer de helft van je volk naar de verdoemenis hebt geholpen, vrees ik dat alle redelijkheid en in ieder geval elk sprankje gezond verstand ondertussen wel uit het brein van de beste man zal zijn verdwenen.

Boudewijn de Groot zong in de jaren zestig “Welterusten meneer de president”.


“Citaat”
Droom maar niet te veel van al die dode mensen,
droom maar fijn van overwinning en van macht.
Denk maar niet aan al die vredeswensen.
Meneer de president, slaap zacht. 

En zo is het maar net. Of je nou Poetin heet, of Trump of Duterte. Of Erdogan of Kim (of Assad) of wie dan ook, het maakt niet uit. Op het moment dat het er op aan komt is bij deze lieden alleen het eigen ego van belang. Dat is het enige dat telt, niets meer of minder. “Sterke” leiders die niemand of niets ontzien. Deze leiders hebben we nodig om deze wereld nog verder naar de kloten te helpen. Deze ego’s die lak hebben aan vrouwen, en kinderen en baby’s brengen de wereld verder.
En Trump dan…?
Ik denk dat iedere dode baby (al dan niet door gifgas omgebracht) Trump eigenlijk geen zier interesseert. Zijn “gespeelde” mededogen met de ingestudeerde voordracht “innocent baby’s died” is vooral een geregisseerd medeleven. Ik mis de oprechtheid in zijn “performance”. Het is bedacht en geschreven door een van de medewerkers of medewerksters, en met veel gebaar door Trump voorgedragen. Gebaseerd op wat men heeft gehoord, maar zeker niet gebaseerd op wat men met eigen ogen heeft gezien. Het is geschreven door toeschouwers die aan de kant staan van het strijdtoneel. Met een borrel in de ene hand en in de andere hand een mobieltje, voor het contact met de wereld. Nee, het zijn de mannen en vrouwen in het veld, die de slachtoffers proberen te helpen. En met gevaar voor eigen leven er voor gaan en die zich de helden mogen noemen wat mij betreft( al zullen ze dat nooit doen). Deze mensen worden niet geleid door hun eigen ego, maar door hun gevoel, humaniteit en menselijkheid. Dat zijn de mannen en vrouwen die onze hoop zijn en die de vaders en moeders troosten, die hun kinderen een afschuwelijk dood hebben zien sterven. Dat zijn de vrouwen en mannen, die ouderloze kinderen troosten en proberen om getraumatiseerde peuters een nieuwe kans te bieden. De ego’s van bestuurders en wapenfabrikanten kennen maar één vorm van mededogen, en dat is mededogen met zichzelf en de zorg over de toename van hun bezit ( en daarmee hun macht).
With God On Our Side”  zong Bob Dylan in de jaren zestig… (De tijd van oorlog, geweld en wreedheden in Vietnam en van love en peace) Ik mag toch echt hopen dat deze God de goede keuzes maakt en de “side” kiest van degenen, die het beste met de medemens en daarmee de totale mensheid voorhebben. Dan is er nog uitzicht op een vredige toekomst.
Zo dat was het dan… mijn verbazing is er niet door “voorbij” en het schrijven van deze laatste aflevering geeft me allesbehalve een opgelucht gevoel. Tot ziens dan maar.

 

Jos Heijmans

                  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

Jos Heijmans