Henneman of Heijmans  

Jacob Henneman  -  MIMI (5)

Het begint een beetje op een status-quo te lijken. Muis laat zich niet meer zien en Mimi prefereert haar eigen mandje boven een plekje elders in mijn appartement. Ze bezoekt ook nauwelijks nog mijn slaapkamer en dat heeft waarschijnlijk te maken met mijn snurkgedrag. Het maakt haar blijkbaar aan het schrikken, tenminste dat denk ik. Vooral de eerste keer maakte Mimi zich met een flitsende beweging uit de voeten en ze leek er van overtuigd dat een vijandig roofachtig maar vooral gevaarlijk monster zich ophield in de slaapkamer. Ze rende van schrik tegen de op een kier openstaande deur om vervolgens in volledige verwarring met één enkele sprong (uit de buiten-categorie) de bovenkant van de gordijnen te bereiken, om zich daar vervolgens stevig aan vast te klampen. Ze is een aantal dagen tamelijk gestrest geweest en ik heb geen enkele moeite gedaan of poging ondernomen om haar gerust te stellen. In tegendeel zelfs. Ik heb haar zelfs met opzet een paar keer met mijn goed nagespeelde gesnurk opnieuw de stuipen op het lijf gejaagd. Vraag me niet waarom, maar een van de betere redenen vind ik zelf dat ik absoluut geen behoefte heb aan de aanwezigheid van de poes van de buurvrouw in mijn slaapkamer terwijl ik probeer mijn nachtrust te vinden. Zo’n poes heeft met haar aanwezigheid een negatieve invloed op mijn totale nachtrustmodus. Ik heb die rust nodig en dankzij de kleine grijze huismuis is die modus in de laatste weken toch al danig ontregeld geraakt. Maar goed, het gevaarlijke gebrul dat ik vanuit het diepste van mijn keel kan voortbrengen wilde ik ook niet te veel overdrijven om het risico te vermijden dat poes Mimi weer problemen met haar spijsvertering zou krijgen. Ik realiseerde me maar al te goed dat te veel stress weer zou kunnen leiden tot ongewilde hoopjes ellende, die mijn spijsvertering, maar vooral ook mijn algememe welzijn niet ten goede zouden komen.
Zoals verteld, heeft Mimi er blijkbaar nu even genoeg van om de nacht samen met mij door te brengen en ik mag hopen dat haar kattengeheugen voldoende opslagcapaciteit heeft om de reden van haar afwezigheid op zo’n manier vast te houden dat in geval van een eventueel voornemen om haar aanwezigheid in mijn slaapvertrek weer te activeren, er een signaal volgt vanuit die grijze massa in haar kattenkopje en haar vervolgens doet besluiten om er van af te zien. Dat zou voor Mimi, maar zeker ook voor mij het beste zijn.
De hele dag is Mimi bezig om met zo min mogelijk inspanning de avond te halen om daarna stapje voor stapje al inspecterend de woonkamer rond te wandelen. Ze heeft daarin haar eigen manier gevonden, en volgt een vast patroon. Eerst naar de kast, om er vervolgens kortstondig onder te kijken, daarna naar de rechterkamerhoek, waar ik voordat Mimi haar opwachting maakte, ik een muizenklem op scherp had staan. (die overigens nooit door de beoogde doelgroep is uitgeprobeerd) Als slotakkoord loopt ze daarna min of meer verveeld naar de vensterbank en nestelt zich daar vervolgens tussen de twee lidcactussen, die daar al enige jaren lang proberen te overleven. Mimi neemt vervolgens zittend tussen deze lidcactussen, de tijd om zichzelf grondig te wassen, waarna ze zich na de beëindiging van dit dagelijkse ritueel naar mij toe komt geslenterd en mij duidelijk maakt dat het de hoogste tijd is geworden om tot enige actie te komen die haar kattenmaagje moet vullen. Ze dringt daar met haar hartstochtelijk gemiauw nogal stevig op aan, en maant mij indien nodig tot spoed. Althans zo komt haar gedrag op mij over en soms voel ik me als haar slaaf, tenminste zo lijkt het hoe zij mij gekwalificeerd. Een snurkende slaaf nog wel, hoe kan een kat zich zo verlagen. Haar hooghartige gedrag ergert me soms wel, maar sinds vanmiddag weet ik ook dat einde volgende week aan haar aanwezigheid een einde komt. Buurvrouw heeft haar terugreis aangekondigd en al duurt het dan nog wel even, het biedt weer perspectief. En dan zal ook mijn zorg voor haar visjes eindigen, waar ik mij ook om bekommer en waarvan ik het welzijn in het aquariumbakje nauwlettend volg. Er zijn geen afhakers, tenminste niet dat ik het weet en volgens mij klopt het aantal levende visjes met het aantal dat ik bij mijn eerste bezoek heb geteld. Ook toen al lagen er twee dooien in de bak. Ik geef de visjes datgene waar ze recht op hebben en elke keer kijken ze met een zekere mate van dankbaarheid mij na, tenminste zo lijkt het.
De huismuis Timmy, want zo heb ik hem genoemd heeft zoals gezegd niets meer van zich laten horen en dat stemt mij hoopvol voor de toekomst. En ook het vooruitzicht dat Mimi over een aantal dagen (over een kleine week) voorlopig uit mijn leven zal zijn verdwenen stemt mij blij en vrolijk, mocht dat niet het zelfde zijn. Het is absoluut niet zo mijn ding, al die beesten om me heen en vooral de zorg er voor. Het dagelijks reinigen van een kattenbak vind ik nou niet bepaald iets om naar uit te kijken en ook de geur van het “gourmetvoer” blijft lang in mijn neus hangen. Vandaag was ik aan de vroege kant met het “uitserveren” van het kattendiner, waardoor ik tijdens het bereiden van mijn eigen “boeuf bourguignon” geen wezenlijk onderscheid meer kon maken in de beleving van het kattenvoer en het spul dat in mijn pan lag te pruttelen. Zelfs de geur ervan deed mij huiveren, hoe ik ook mijn best had gedaan. Daarom heb ik besloten om mijn culinaire hoogstandje te laten voor wat het was en heb ik daarna maar een boerenomelet bereid. Echter veel honger had ik niet. Mimi heeft daarna nog wel, al was het voorzichtig van de boeuf bourguignon gegeten. Ze leek aanvankelijk niet bijster enthousiast, maar na een klein kwartiertje had ze haar bakje wel helemaal leeg. Morgen krijgt ze de rest, tenminste als ze het heeft “overleefd”. Ik denk dat ik vanavond maar een extra koekje bij de koffie neem.

  J. Henneman