Henneman of Heijmans  

Jacob Henneman  -  MIMI (1)

Mimi is in the house. En zo ook mijn muisje (alweer). Maar eerst maar even over Mimi, de poes van de buurvrouw.
Poes Mimi is bereidwillig tot mijn beschikking gesteld door mijn meedenkende en meewerkende buurvrouw, als uitvloeisel van mijn vraag over de eventuele beschikbaarheid van haar poes, ter bestrijding en met als uiteindelijk doel de eliminatie van mijn huismuisje. Het was een voor-wat hoort-wat aanbod, en ik ging er van uit dat hier eigenlijk ook sprake zou kunnen zijn van een win-win situatie, uiteraard mits poes de opdracht naar behoren zou uitvoeren. Buurvrouw deed mij een uiterst genereus aanbod. Ik mocht  haar poes gratis lenen, waarbij alle benodigdheden om het beest in een goede conditie en bovenal in leven te houden, zouden worden meegeleverd. Kattenbakvulling, schepje, etensbakjes, drinkbakje, handschoen met ruwe binnenkant om het beestje te aaien en haar daarmee te ontdoen van loszittend en overtollig haar. Een zilveren borsteltje en dito kammetje. Tevens een speelgoedmuisje op batterijen, een rood rond balletje dat een tinkelend geluid maakte op het moment dat er sprake was van de geringste aanraking of beweging, en een goedkoop ogend bolletje grijze en vooral pluizige wol. Behalve een zak van tenminste 5 kilo kattenbrokken, ook nog een doosje met vitamientjes en kattensnoepjes, een doosje met “nat ”voer waarbij de tekst op de verpakking suggereerde dat er hier sprake was van een hoogstaand culinair product. Een rood-roze kattenriempje met daarop in goudkleurige de naam “Mimi” gedrukt. Een kattenkrabpaal en een kattenmandje met een rozerood geblokt kussentje, een roze dekentje met daarop de afbeelding van een slapende witte gelaarsde kat(er), en een knuffeltje ( een lappenpopje, waarvan ik geen idee had wat het voor moest stellen) voor de nacht. Een poes heet voor niets een poes, en daarom moet buurvrouw hebben gedacht tijdens de aanschaf van het kattenbeddengoed, dat er vooral ruim aandacht moest zijn voor het vrouwelijke aspect van haar poes, en dat de diverse accessoires onvoorwaarlijk een vrouwelijke uitstraling moesten hebben. Enfin, ieder zijn smaak. De hoeveelheid aangevoerde etenswaar voor poes Mimi was ruim en suggereerde min of meer een langdurig verblijf, in elk geval langer dan het door mij voorziene aantal dagen, ingeschat op maximaal tien. Buurvrouw legde uit dat het haar niet veel uitmaakte, ze ging naar haar zus, die al drie jaar weduwe was en het wel gezellig vond als ze weer eens langs kwam. Wat heet “langs kwam”, ze stond er meestal op dat buurvrouw minimaal enkele dagen bleef, soms wel een week. Maar ja, buurvrouw moest wel altijd rekening houden met Mimi. Meestal ging ze naar de opvang. Maar nu, omdat het zo uitkwam, nu had ze voor haar lieveling onderdak bij mij gevonden. Ze verzekerde me dat ze haar best zou doen om op tijd terug te zijn. Maar ja, ze zei er meteen bij dat ze natuurlijk niet kon garanderen dat Mimi op min of meer korte termijn mijn appartement muisvrij zou maken. Nee, ze stelde me zelfs voor om de duur van haar afwezigheid af te laten hangen van het door Mimi behaalde succes. Ik veronderstelde dat hiermee het verblijf van Mimi in mijn appartement in principe oneindig zou kunnen worden. Maar buurvrouw stelde mij gerust en drukte me op het hart dat ze Mimi niet kwijt wilde, ergo dat ze haar poes niet zó… lang zou kunnen missen. Toen ik aan buurvrouw vroeg of ze misschien een maximum aan het verblijf van Mimi aan kon geven, keek ze me enigszins verbaasd aan.
‘Je wilt toch van die muis af, of niet?’ vroeg ze.
‘Ja, dat is wel de bedoeling,’ antwoordde ik onzeker.
‘Nou, dan is dat toch je eerste zorg lijkt me, en als Mimi die muis heeft gevangen, dan pas komt de volgende fase. Dus dan zien we wel weer verder.’
‘Natuurlijk bu, maar toch…’ sputterde ik tegen. ‘Het zou prettig zijn als ik een indicatie zou hebben hoelang het verblijf van Mimi maximaal zou kunnen gaan duren. Ik heb ook zo mijn dingen, en mijn afspraken.’
‘Mimi kan best even alleen blijven hoor, dat moet ze bij mij ook,’ reageerde  mijn buurvrouw een beetje verongelijkt. ‘En dat gaat haar goed af, dus ik zie jouw probleem niet zo Jacob. Ik begrijp niet dat je daar zo gestrest over doet,’ voegde ze er nog aan toe, terwijl ze mij een geprint lijstje overhandigde, met daarop een aantal keurig genummerde instructies om het Mimi zo goed mogelijk naar de zin te maken.
‘Het is wel belangrijk dat je je daar aan houdt. Als haar maagje eenmaal van streek raakt, dan duurt het even voordat het weer normaal wordt en ik kan je verzekeren dat je die periode niet als bijzonder prettig zult ervaren. Mimi is wat dit betreft een echt zorgenkindje. Ze deponeert haar braaksels op de meest onwaarschijnlijke plekken. Vorig jaar vond ik er zelfs eentje onder het kastje in de slaapkamer. Ik begrijp absoluut niet hoe ze daar heeft kunnen komen. Er is hooguit vijf centimeter ruimte aan de onderkant, dus ik vermoed dat ze die smurrie met haar pootje daar onder heeft geschoven. Het was niet dat ik niets had geroken, maar toen ik het niet kon vinden heb ik het er maar bij gelaten. Na een paar dagen was de reuk overigens verdwenen. Het droogt blijkbaar snel in.’
‘Of je was aan de stank gewend geraakt?’ meende ik op te moeten merken.
‘Nee Jacob, dat dat was het niet. Geloof me, daar wen je nooit aan. Die geur blijft in je neus hangen.’
‘Nou ja, ik zie wel,’ zei ik, terwijl ik ondertussen de gebruiksaanwijzing doornam en ik bij opdracht 7 iets las wat mij in hoge mate verontrustte.
‘Als Mimi wegloopt, dan moet je meteen de politie bellen…’ las ik hardop, waarbij gelijktijdig de vertwijfeling zich meester van mij maakte.
‘Jazeker Jacob, Mimi is absoluut geen buitenkat en ze zal zonder hulp waarschijnlijk de weg nooit meer terug kunnen vinden. Zeker niet nu, nu ze een aantal weken bij jou gaat logeren. Dat zal haar desoriënteren. De enige manier om haar dan nog terug te krijgen is om de politie in te schakelen.’
‘En jij denkt dat de politie zich bezig gaat houden met het opsporen van Mimi, en dat ze daar een prioriteit van gaan maken en de rest zo maar even aan de kant schuiven?  Bijvoorbeeld… het ontmantelen van drugslaboratoria, het oplossen van plofkraken, het bestrijden van terreur, het opsporen van overvallers, dieven en vernielers en fraudeurs, om maar eens wat noemen.’
‘Jacob, je moet niet zo zeuren. Ik snap zelf ook wel dat ze daar liever druk mee zijn, maar het is aan jou om de politiemannen van het belang van het vinden van Mimi te overtuigen. Je moest je niet af laten schepen met zo’n smoesje dat ze daarvoor geen tijd hebben of zo. Echt, ik zou niet weten wat ik zonder mijn poes zou moeten.’
‘Is het dan wel verstandig om haar zo lang hier bij mij achter te laten,’ vroeg ik en ik hoopte dat buurvrouw terug zou komen op haar besluit om Mimi aan mij toe te vertrouwen. Maar helaas. Ze keek mij enigszins verbaasd aan en haalde toen haar schouders op.
‘Ik vertrouw je volkomen met mijn poes Jacob. Je denkt toch niet dat ik haar anders zomaar bij jou zou laten.’
‘Uh nee… natuurlijk niet buurvrouw. Dank je wel voor je vertrouwen,’ mompelde ik kreeg tegelijkertijd een raar, onbestemd gevoel over me.

 J. Henneman