De 133 gedachtenkronkels van de wonderlijke Boris Borowitsj
Kronkel 16
Ik dans
Jurken van satijn
Kostuums van zijde
In kleuren en tinten allerlei
Ik laat ze aan mij passeren
De revue trekt aan mij voorbij
Het parfum vult de coulissen
Een palet van geuren prikkelt mijn zinnen
Zo ook de danseressen en dansers
Ik zweef, het draait in mijn hoofd
Dames en heren, de show gaat beginnen
Daar sta ik ver van het velours vandaan
En wacht tot men iets van mij verwacht
Net twaalf en met deze wereld niet bekend
Ik ben alert, op alles en iedereen bedacht
Een man in het zwart vraagt aan mij
Of ik zin heb om met hem mee te gaan
Ik twijfel en ik maak me van hem los
Hij vertrekt en laat me in het donker staan
Een dame van in de dertig
Pakt mijn hand en ik ga met haar mee
Ze belooft me het leven te laten zien
En laat me dingen doen die ik nog nooit deed
In ben twaalf en voor een paar centimes
Veeg ik de vloer en laat veel toe
Men houdt van mij, dat wordt mij verteld
Ik houd me staande, en maak mezelf wijs
Dat ik weet wat ik wil en wil wat ik doe
Als in de nacht het licht uitgaat
En mijn moeder zich heeft omgekleed
Lopen we zwijgend door de donkere straat
En weer thuis, dan is er een lange dag voorbij
Die achteraf gezien er niet eens zo veel toe deed
Ik weet het zeker, en dan komt de dag
Dat ik mijn eigen danseressen zal inspireren
En ik kies de beste dansers voor ze uit
De wereld zal dan aan mijn voeten liggen
En iedereen zal mij lief hebben en respecteren
In kleurige neonletters zal mijn naam oplichten
Boris Borowitsj’ Maison d’Amusement en de Plaisir
Dan kan men niet langer meer om mij heen
En ik zal in mijn wereld met harde hand regeren
Zonder mededogen, maar oprecht, trots en fier
Soms ook huil ik in mijn bed
En zoek ik troost voor mijn verdriet
Zomaar bij het ontwaken van een nieuwe dag
In mij heerst onzekerheid en twijfel
Want dit lijkt mijn leven niet
han meijs