Bijna-lentezon

Een bijna- lentezon
Probeert mij te vangen
Met de warmte van haar stralen
Omarmt zij mijn lijf en leden
Het eerste teken
De eerste knoppen
Voorzichtig groen
Weifelend ontluikend
Als een schuwe welp
Die zich voor het eerst
Buiten het vossenhol waagt
Eerst nog aarzelend
Maar dan al snel kordaat
Die bijna-lentezon
Volgt mijn spoor
Ze bevrijdt mij van de winter
Ze verdrijft de kou
Dat gevoel van voorjaar
Geeft mij vleugels
Het laat mij vrij
Ik zet de ramen open
En doe de deuren van het slot
Een vleugje buitenlucht
Verfrist de donkere kamer
En verjaagt het winterse stof
Vogels roepen de nieuwe dag aan
En ik geniet, onbewust van tijd
Alsof het nooit avond worden zal
En ik weet nu zeker
De winter is voorgoed geweken
Want de lente neemt de overhand

*****

Han Meijs