Beste lezers en lezeressen, als afsluiting van 2013 "oorlogskind"
Oorlogskind
De tranen het verdriet
Het niet begrijpen
Het vragen naar het waarom
De ontnomen kans
Het ontnomen leven
Het ontnomen geluk
Kinderen, de dupe van de oorlog
Kinderen, die niets te kiezen hebben
Kinderen, die moeten ondergaan
Kinderen, die vluchten hier ver vandaan
Mensen bouwen torens tot hoog in de lucht
Mensen sturen raketten naar de maan
Mensen bouwen brede bruggen over ravijnen
Mensen bedenken computers en snelle jets
Wijze mannen regeren de wereld
Leiders hebben het beste met ons voor
Politici maken zich sterk voor iedereen
Kerken laten ons bidden en geloven
Maar de oorlog blijft
De angst wordt niet weggenomen
Er is geen medicijn voor de pijn
Er is eenzaamheid in plaats van troost
Duizenden jaren zo lang is het al geleden
Dat de mens op zoek ging naar zichzelf
En zoekt naar de weg van de vrede
Maar steeds maar weer verdwaalde
Als schapen op de heide
Verstrikt in het kreupelhout
En nog steeds bouwen we tanks
Maken we bommen
Maken we wapens en granaten
Alleen om de ander te overtuigen van het gelijk
En nog steeds verdrijven we vrouwen en kinderen uit hun huizen
Jagen we mannen weg uit hun land of in de kille dood
Of voeren we ze weg naar kampen
Hoe hopeloos en radeloos moet de mens eigenlijk zijn
En de honger blijft
En ook het verschroeide land
Het kapotte geschoten huis
Het gemis van een thuis
De angst verkilt
Er is geen medicijn
Alleen eenzaamheid
Stank, dood en pijn
Mijn opgejaagd oorlogskind
Zonder kans
Zonder toekomst
Zonder school
Gevangen in zichzelf
Spelend in de modder
Met een cola blik
In de warme zon
Logeren de leiders in dure hotels
Lunchen de wijze mannen
Dineren de politici
Of vergaderen over hoe het anders moet
Duizenden jaren zijn we op zoek
Naar de weg die we blijkbaar niet willen vinden
Maar ook oorlogskinderen worden groot
En zullen niet vergeten hoe het was om oorlogskind te zijn
De rekening staat open, is nog niet voldaan
Misschien zijn zij wel onze hoop op vrede
********
Door: Jos Heijmans