Vluchtelingen

Dikke zilte tranen
Lopen over haar wangen
En maken grote donkere vlekken
Op haar felle rode T-shirt
Het kleine meisje heeft verdriet

En daar is haar moeder
Met een kus die troost
Een aai die altijd helpt
En ze zegt met zachte stem
‘Kom maar hier mijn kind’

De kleine meisjeshanden
Wrijven door haar ogen
En ze veegt haar tranen weg
Ze kijkt naar de vlekken op haar shirt
En om haar mond verschijnt een flauwe glimlach

Haar moeder zegt dat het niet erg is
‘dat droogt wel weer op, wees maar niet bang’
Maar ze wendt haar vochtige ogen af
Want het doet pijn om het verdriet te zien
De pijn van het gemis van wat ze achterliet

Haar huis, haar man de vader van haar kind
Haar moeder, een zusje en haar broer
Haar vriendinnen en haar vrienden
En alles wat haar zo dierbaar is
Nu is ze niet meer dan een vluchteling
Samen met haar kind, haar meisje lief
Heeft ze een toekomst? Of is dit haar lot?
Het schrijnt, maar ze houdt zich sterk
Ze wil niet wijken, ze wil niet stuk
Het is voor haar kind dat ze door wil gaan
En daarom hoopt ze elke dag maar weer
Op die ene zonnestraal, dat kleine beetje geluk
Een nieuwe kans voor haar kleine meisje
In een veilig land, of waar dan ook
Nooit meer het geluid van ingeslagen granaten
Nooit meer vuur en de stank van rook
Geen soldaten meer in de straten
Maar alleen spelende kinderen
Vrije mensen, lachende gezichten
Geen zilte tranen meer
Geen reden meer voor verdriet

********

Door: Han Meijs