Ommekeer

Ze was zo mooi ze was overal bekend
Haar naam stond in elke krant
Ze was nog zo jong bijna onvolwassen
Ze was geliefd in het hele land

Maar ze werd ziek en toen werd alles anders
Iedereen die sprak er over, op radio en teevee
Ze verloor haar mooie blonde haren en al haar schoonheid
Haar moeder huilde en iedereen huilde met haar mee

Weken later, zo maar op een dag stopte haar leven
Ze was gestorven aan kanker, verraderlijk en met veel pijn 
Haar vader heeft mij nog een brief geschreven
Hij kon het niet geloven, hij zei dat dit niet waar kon zijn

Ik las zijn wanhopige woorden door mijn tranen heen
En ik voelde de kilte van deze veel te vroege dood
Ik herhaalde met een gebroken stem zijn lange trage zinnen
En mijn handen trilden en mijn hart was verzwaard met lood

Nu kijk ik naar haar foto in het lijstje op de schouw
De lieve glimlach zonder zorgen straalt me tegemoet
Er is nog zoveel wat ik haar zou willen zeggen
En dat mijn leven zonder haar er niet toe doet

Maar toch zal ik moeten leren om zonder haar door te gaan
Ik zal mijn rug moeten rechten, ik heb geen keuze meer
Met volle overtuiging zal ik steen voor steen de muren slechten
Ik wil blijven geloven in dat ene moment van de ommekeer  


 ********

Door: Han Meijs