Kust

Het zilte zeewater kust het glinsterende gele zand
Een hond kijkt verbaasd naar een enkele passant
Die onverstoorbaar in gedachten verder loopt
En even later in de oneindige verte van het strand verdwijnt

Witte schuimende koppen en opgewonden golven
die zich dreigend naar de duinen spoeden
en zonder spijt grote plukken helmgras buit maken
en meedogenloos meesleuren in de duistere diepte van de zee

En daar, boven de donkere verre luchten vol met wolken
Met witte wattige vlokken als was het een veld vol met schapen
Een enkele meeuw die ontsnapt aan het woeste kolkende water
dat wild draaiend op zoek lijkt naar een onoplettende prooi

De kustlijn wordt achtervolgd door een witte lijn van aanspoelend geweld
En de wind wakkert stevig aan en doet het zand verstuiven
Om het tenslotte blijkbaar zonder ook maar een enkel plan
Te laten verdwijnen tussen het wuivende gras in het duin

De zee kust het land en in dit spel van liefde
Vergeet ik dat vandaag bestaat
En loop ik onverstoorbaar in gedachten verder
Wensend dat het nooit meer morgen wordt

*******

Door: Han Meijs