De 133 gedachtenkronkels van de wonderlijke Boris Borowitsj
Kronkel 119 2005 New Orleans (Orkaan Katarina)
De Dixie zwijgt
De zanger zingt niet meer
De gospels zijn verstomd
Katarina houdt de stad in haar greep
Als de dijken zijn gebroken
En het water stroomt
Blijven de armen ontredderd achter
Daar waar de rijken tijdig zijn gevlucht
In deze stad van jazz en soul
Hoort men niet langer meer de tonen
De muziek lijkt opeens te zijn verdwenen
Katarina heeft het hart van de stad verkracht
De donkere bevolking krijgt de rekening
En betaalt de prijs waar men al zo lang van wist
De kwetsbare dijken die de mensen moesten beschermen
Zijn door Katarina meedogenloos vermorzeld en weggespoeld
De Dixie zwijgt
De zanger zingt niet meer
Maar er komt wel weer een tijd
Dat er opnieuw gospels zullen klinken
En dat kinderen weer op pleinen spelen
Terwijl het orkest improviseert in het park
Want daar achter de gebroken dijken
Zal het leven weer worden opgepakt
New Orleans weet hoe het moet overleven
Het is een stad met soul en vol met kracht
Katarina zal toe moeten geven
Dat New Orleans niet alleen sterk is
Maar ook dapper en onverdroten
En ook nu weer het laatste lacht
HanMeijs