De 133 gedachtenkronkels van de wonderlijke Boris Borowitsj
Kronkel 104 Angst
Francis heeft op een avond over haar jeugd verteld. Over haar leven op het platte land in Normandië. Over haar eenzaamheid en over het gevoel om anders te zijn dan de anderen. Ze wilde graag studeren, maar er was geen geld noch de interesse van haar ouders. Er moest gewerkt worden om de oogst binnen te halen, of om de stallen schoon te houden. Toen is op een dag in september de pastoor naar de boerderij gekomen en twee weken later werd Francis door die pastoor naar een klooster gebracht. Hij legde haar uit dat ze hier in alle rust kon studeren, want hij had gehoord dat ze dat zo graag wilde. Ze was vijftien.
‘Weet je Boris, ik had geen inspraak nog keuze. Ik wilde dit niet. Ik wilde weliswaar studeren, maar niet op deze manier. Ik was gelovig, maar ik wilde niet de hele dag bezig zijn met God en bidden.
Na een jaar mocht ik van de abdis een week naar huis. Ik ben niet gegaan. Tenslotte ben ik opgenomen in de congregatie. Ik was twintig en ondertussen wereldvreemd geworden en ik durfde niet meer naar buiten.
Dat heeft heel erg lang geduurd…heel erg lang.’
En nu zie ik
Weet je wat het is
Hoe het voelt
Ken je de pijn
Om anders te zijn
Zoek je het waarom
Zoek je het antwoord
Of mijd je de vraag
En kijk je naar de overkant
Wie ben je
Waarom ben je hier
Wat is het doel
Waarom ben je bang
Wat is je angst
Vrees je God
Vrees je de liefde
Vrees je de haat
Vrees je elk geluid
Dat weerklinkt in de straat
Waar ga je heen
Wat is je keuze
Of doe je maar alsof
En onderdruk je elk gevoel
Sluit niet langer je ogen
Kijk naar de hemel
Zoek de vrijheid
Verwarm je aan de zon
Hoe vaak heb je het niet gezegd
Hoe vaak heb je het niet gehoord
Hoe vaak wilde je het anders
Hoe vaak bleef het zoals het was
En toch…
Ik sta op en val
Ik richt me op en buig
Ik probeer en verzaak
Ik heb lief en ik haat
Ik omarm en laat los
Ik omhels en duw weg
Want…
Ik weet dat ik anders kan
Ik weet dat ik anders wil
Ik weet dat ik anders ben
Ik weet dat ik anders voel
Ik weet dat het anders moet
Dus…
Ik heb lief
En overwin
Ik kijk
En ik zie
Ik hoor
En ik luister
En ik voel
Ik koester
En ik geniet
Ik zoek
En ik vind
Maar hoe vaak wilde ik het anders
En hoe vaak bleef het zoals het was
Mijn gevecht, mijn ongewisse leven
Totdat jij me zag en tegen me zei
Schuil bij mij, geef mij je angst
Tot het onweer over is gedreven
En samen zoeken we de zon
Het kan niet lang meer duren
Want ik hoor de vogels in de lucht
En ik zie de eerste zonnestralen
Die glinsteren door mijn tranen heen
han meijs