De 133 gedachtenkronkels van de wonderlijke Boris Borowitsj
Kronkel 100 Het naderende einde van de reis
OHet gaat goed met Boris en Francis. Beide genieten van het leven en vooral ook van elkaar. Boris heeft dankzij een implantaat een fractie van zijn gehoor terug en ondanks dat het miniem is kan hij zich er prima mee redden. Met name de één op één gesprekken met Francis zijn voor Boris redelijk goed te volgen. Regelmatig, onder het genot van een goed glas wijn, vertellen ze elkaar over wat ze belangrijk vinden en over hun leven tot nu toe. Wel is Francis terughoudend als Boris haar vraagt waarom ze eigenlijk naar het klooster is gegaan en hij dringt dan ook niet langer aan als hij ziet dat zijn vragen ongemakkelijk voor haar zijn.
Als hij over zijn eigen leven vertelt realiseert hij zich ook hoe het leven aan hem voorbij gegaan is.
Hij had zoveel dingen willen doen, zoveel willen beleven, maar het is allemaal anders gelopen. Francis luistert naar zijn verhaal, maar zegt niets. Soms streelt ze zijn hand en wrijft ze een verdwaalde traan van zijn gezicht. Ondanks hun verleden en de gemiste kansen hebben de Boris en Francis rust en geborgenheid bij elkaar gevonden en lijkt het leven hen eindelijk goedgezind.
Het naderende einde van de reis
Waarom kom ik je nu pas tegen
Waarom heeft het zo lang geduurd
Waar zijn de jaren gebleven
Wat heb ik achter mij gelaten
Wat kreeg ik er voor terug
Zoveel te vragen
Zoveel te vergeten
Zoveel om te haten
Zoveel om lief te hebben
Wat rest ons, wat blijft er over
Hoeveel tijd nog voor elkaar
Hoe lang zijn nog de dagen
Hoeveel nachten nog te gaan
Wat gebeurd is, moet ik accepteren
Wat gedaan is, is gedaan
Was alles anders geweest
Had ik nu een ander leven
Waar had ik nou gestaan
Moet ik omkijken in spijt
Of koester ik wat ik heb gekregen
Moet ik onvoorwaardelijk geloven
En omhels ik zonder schroom de dag
Maar toch, alles lijkt zo anders
En soms durf ik zelfs weer te dromen
Ik denk terug aan wat mij is overkomen
Nooit heb ik van iemand leren houden
En nu ben ik door de liefde zo verward
Waarom kom ik je nu pas tegen
Maar gelukkig, het is nog niet te laat
Waar de jaren dan ook zijn gebleven
Er rest genoeg om voor te leven
Want tijd is slechts een moment dat voorbij gaat
Zoveel antwoorden op mijn vragen
Zoveel verdriet om te vergeten
Zoveel redenen om wat geweest is, los te laten
Zoveel tijd nog over om lief te hebben
Ik ben bijna thuis
Ik voel de warmte
Van jouw zachte huid
Ik zoek naar woorden
En als ik ze heb gevonden
Spreek ik ze toch niet uit
Niet dat ik niet wil of kan
Maar het zou de stilte alleen maar verstoren
En te kort doen aan het moment
han meijs