De 133 gedachtenkronkels van de wonderlijke Boris Borowitsj
Kronkel 55 De dood van Olga Borowitsj
Het is avond
De zestiende augustus
Negentienachtenvijftig
Moeder, roep ik
Ze antwoordt niet
Het is tien uur negentwintig
Ze ademt niet
Haar hart staat stil
De klok slaat elf
De dokter komt
En schudt zijn hoofd en zegt
Boris, je moeder is dood
Moeder…
Dit kan niet
Waar moet ik heen
Waar kan ik verder dromen
Wie geeft mij een kus
En wie streelt mijn hand
Wie blijft in mij geloven
Moeder…
Olga Borowitsj
Waarom?
Het is na twaalven
De buurvrouw neemt me mee
Mee naar haar huis
De klok slaat één
Mijn moeder is niet meer
En neemt mijn leven met haar mee
Waar moet ik heen
Wie kan ik vertrouwen
Wie heeft mij lief
Wie zal er van mij houden
Moeder…
Niet langer iemand's kind
Maar een schip zonder roer
Een vogel zonder vleugels
Moeder…
Nu ben ik moederloos
Dat maakt me moedeloos
Moeder …
Olga Borowitsj
Negenenvijftig jaar
Boris
Boris Borowitsj
Pas tweeënveertig
Maar nog steeds een kind
han meijs