24)Verona

Het was 1983, de avond voor Kerstmis. Ik had met Esther afgesproken dat ik naar haar appartement zou komen.
De laatste weken ging het weer een stuk beter tussen ons beiden. Ze was hartelijker en blijkbaar ook wel opgelucht dat ik haar meerdere keren had gerustgesteld dat er niets meer tussen Laleh en mij was dan oprechte vriendschap. Ik had in de week na de avond en nacht die ik samen met haar had doorgebracht, Laleh nauwelijks nog gesproken. Ik had haar nog even vluchtig op kantoor gezien, voordat ik naar Turijn en Rome was vertrokken. Ik had daar enkele afspraken. Ze had me nog wel verteld dat ze op het punt stond te vertrekken naar de Verenigde Staten. Ze beloofde me in ieder geval nog even te bellen. Twee dagen later vertelde Esther dat Laleh goed in New York was aangekomen. Ze had mij nog niet gebeld. Esther vertelde me ook dat Laleh en zij alles hadden uitgepraat. De lucht was weer helemaal opgeklaard. Laleh had haar excuses aangeboden en ze waren samen tot een compromis gekomen. Laleh mocht in haar ontwerpen beperkt gebruik maken van oosterse en Arabische invloeden. Voorwaarde was wel dat er geen enkele politieke suggestie vanuit mocht gaan en dat er absoluut geen uitingen van geloofsovertuiging in konden worden gezien. Laleh had Esther omhelsd en ze had haar beloofd om er iets moois en spectaculairs van te maken. Dat was ook de reden waarom ze naar de Verenigde Staten was gevlogen. Er was sinds kort een nieuwe ontwerper op het kantoor in New York werkzaam. De bedoeling was dat ze samen met hem haar schetsen verder ging uitwerken. Volgens Jim Calabro, die sinds het begin van het jaar het kantoor in New York bemande was Ravi Kahn een fenomeen. Deze jonge Amerikaan, van Pakistaanse afkomst was cum laude geslaagd op de NYFA of Seattle en was nu al een sensatie. Jim had hem al in een vroeg stadium weten te contracteren en SFF was hiermee alle concurrenten te snel af geweest. Vooral Francesco had zich bijna lyrisch over Ravi uitgelaten. De jonge ontwerper, hij was amper vierentwintig, had Francesco de garantie gegeven dat SFF binnen een paar jaar toonaangevend zou zijn in de Verenigde Staten. De absolute marktleider, voor minder ging hij niet. In januari in het nieuwe jaar had ik een bezoek gepland aan het kantoor in New York om kennis te maken met Ravi En als haar gezondheid het toe zou laten zou Esther mij vergezellen.

Maar eerst was er Kerstmis. Ik belde aan en na een paar tellen ging de deur van het appartement van Esther automatisch open. Esther had een camerasysteem laten installeren en zo kon ze met een druk op een knop de deur opendoen. De laatste paar weken ging haar mobiliteit zienderogen achteruit. Volgens haar nieuwe persoonlijke arts had dit te maken met het vochtige weer. Hij had haar gerustgesteld dat wanneer de luchtvochtigheid af zou nemen, de pijn bij Esther aanzienlijk zou verminderen. Ze had hem geloofd en had zonder enige vorm van protest ook maar de extra medicijnen geslikt. Ik was het er niet mee eens, maar ik had mijn lessen al eerder geleerd in de tijd dat Georgio Kuhn het nog voor het zeggen had. Dus ik bemoeide me er niet mee en hield mijn mening voor mezelf.
‘Hoi Es. Gaat het vandaag?’
Ze knikte.
‘Jawel hoor, het is wel te doen. Ik moet straks nog even mijn pillen pakken, maar verder gaat het allemaal wel.’
‘Dat is mooi. Want ik wil je eigenlijk mee uit vragen. Ik heb een tafel gereserveerd bij Antonio. Hij heeft er voor vanavond iets speciaals van gemaakt. Antonio is helemaal in kerstsfeer.’
‘Denk je dat het kan…ik bedoel, vind je het niet erg om met mij in een rolstoel binnen te komen?’
‘Hoe kom je daar nou bij? Je weet dat ik daar nog nooit een probleem van heb gemaakt.’
Ze zweeg.
‘Kom op Esther,’ ging ik verder. ‘Ik houd van je en ik vind het alleen vervelend voor jou. Verder kan het me niets schelen wat een ander denkt.’
‘Maar je kunt niet dansen of zo…ik bedoel wat heb je er aan?’
‘Dat jij bij me bent, dat je naast me zit Es, dat is het enige wat telt. Geloof me nou eens een keer.’
Ze veegde een traan weg, althans dat dacht ik en ik zei dat ze niet verdrietig hoefde te zijn.
‘Dat ben ik ook niet,’ antwoordde ze. ‘Alleen ik zou het zo graag allemaal anders willen.’
‘Het is wat het is liefje. Het is niet anders.’
‘Dat is ook zo,’ zei ze met ingetogen stem.
Ze pakte mijn hand en ze keek me aan.
‘Wil je me wel even helpen met het omkleden. Ik wil me mooi maken voor je, maar ik heb je hulp daar helaas echt bij nodig.’
‘Natuurlijk wil ik dat,’ en ik hielp haar naar haar slaapkamer.
Ze vroeg me of ik de rode satijnen jurk uit de garderobekast wilde pakken. Ik hielp haar de jurk aan te doen, daarna zei ze dat ze het verder wel alleen af kon. Ik liet haar alleen en ging naar de salonkamer en schonk mezelf een glas bourbon in.
Ruim een half uur later kwam ze in haar rolstoel de salonkamer binnen. Ze was zo mooi. Haar haren, haar make-up, alles was perfect. Ze droeg op de rode jurk een witgouden collier. De schittering van de diamanten was adembenemend. Haar rode haar kleurde verrassend mooi bij haar rode jurk.
‘Goh meisje, wat ben je mooi,’ zei ik met zachte stem. Ik was onder de indruk en kon mijn ogen nauwelijks van haar af houden.
‘Mag ik zo met je mee?’ vroeg ze op meisjesachtige toon.
‘Of je dat mag. Het is volgens mij onze eerste date.’
‘Niet helemaal lieverd, je vergeet het schoolbal.’
‘Dat je dat nog weet.’
‘Jij niet dan?’
‘Ik zal dat mijn leven lang niet vergeten. Wat waren er toen veel jongens jaloers op mij. Je had een wit jurkje aan… met van die zwarte stipjes.’
Ze glimlachte.
‘We zijn wel ruim vijftien jaar ouder. En wijzer, of niet soms?’
‘Nee lief. Niet wijzer, vandaag niet. Ik wil verliefd zijn, ik wil genieten. Ik heb hier vijftien jaar op gewacht.’
‘Ja,’ zei ze afwezig. ‘Wat zou ik de tijd graag terug willen draaien. Het zou dan allemaal zo anders gelopen zijn.’
Ik snapte weer niet goed wat ze mij wilde zeggen, wat ze nou eigenlijk bedoelde. Maar ook nu liet ik het er bij.
‘Kom schoonheid we gaan naar vriend Antonio.’
‘Bedankt Jay, voor het geduld dat je met mij hebt. Het zal niet altijd even gemakkelijk voor je zijn.’
‘Misschien niet, maar ik doe het met plezier en op zo’n dag als vandaag weet ik ook waar ik het voor doe. Ik ben volmaakt gelukkig Es.’
‘Zeg dat nou niet…’
‘Waarom niet?’
‘Ik ben zo bang dat ik zo meteen wakker word uit deze mooie droom.’
‘Niks droom,’ en ik hield de rolstoel schuin zodat ze zich vastklampte aan de armleuningen.
‘Jay! Niet doen.’
‘Zie je wel, het is geen droom. Het is een nachtmerrie. Hi… hi!’ hinnikte ik.
‘Gek!’
‘Maar wel lief toch?’
Ze lachte.
‘Ja wel lief, veel te lief voor een kreng zoals ik. Ik beloof je dat ik zal proberen de rest van dit jaar aardig tegen je te zijn.’
‘Esther Silverstein, nou zeg ik het nog een keer en dan niet meer. Ik houd van je. Ben je soms doof?’
Ze keek me aan en ze schudde haar hoofd.
‘Je moet wel gek zijn,’ zei ze nog.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Echt doof dus.’
Ik sloot de deur en we namen de lift naar beneden.

Bij Antonio was het al behoorlijk druk. Hij had zoals hij mij had beloofd een van de mooiste tafels voor ons gereserveerd.
‘Oké?’ vroeg hij aan me.
‘Je bent mijn held Antonio,’ zei ik.
Hij glunderde en toen kuste hij de hand van Esther die hem ook nog eens een compliment maakte.
Antonio was een charmeur en ik zag dat hij onder de indruk was van Esther.
‘Bellissima …sei la plu bella donna che abbia mai incintrato,’ zei hij terwijl hij een diepe buiging maakte.
Vrij vertaald kwam het er op neer dat hij zei dat hij nog nooit zo’n mooie vrouw had ontmoet. Esther bloosde.
Het restaurant ademde een en al kerstsfeer uit en Antonio was gekleed in een chique rokkostuum. Het personeel droeg een rood-zwarte combinatie met gouden biezen afgezet.
De chef-kok had zijn uiterste best gedaan en het was onmiskenbaar dat hij al zijn creativiteit had ingezet om een bijzonder kerstdiner te bereiden. De kleine honderd gasten werden tussen de gangen door vermaakt met muziek en dans. Ik zag dat Esther volop genoot.
‘Het is lang geleden Jay, dat ik me zo lekker heb gevoeld. Dank je wel.’
‘De avond is nog lang Es.’
‘Hoezo? Heb je nog meer plannen of moet ik zeggen verrassingen?’
‘We gaan na afloop van het diner naar Verona. Naar…nou ja, nou verraad ik bijna alles.’
‘Naar Romeo en Juliet?’
Ik knikte.
‘Naar de Arena?’
Ik zag tranen in haar ogen.
‘Dat gaat toch niet?’
‘Dat gaat prima liefje,’ stelde ik haar gerust.
Na het dessert zag ik dat het de hoogste tijd was om te gaan. Ik had een limousine gehuurd. Antonio, die op de hoogte was van mijn plan kwam zeggen dat de chauffeur zich al had gemeld.

Tijdens de rit van Milaan naar Verona schonk ik een glas champagne voor haar in.
‘Ik neem er zelf ook maar een,’ zei ik en probeerde hiermee even de sfeer wat te ontspannen.
Esther was duidelijk aangedaan.
‘Je hebt het verdiend Es om eens een keer verwend te worden.’
Ze zei niets maar staarde voor zich uit.
‘Is er iets liefje?’ vroeg ik bezorgd.
‘Nee, weet je Jay... och laat ook maar.’
Ze onderbrak haar zin.
‘Wat wilde je me zeggen?’
‘Niets, het is allemaal zo moeilijk, zo lastig. Het had allemaal zo anders kunnen gaan.’
En weer begreep ik niet wat ze eigenlijk bedoelde, wat ze me eigenlijk wilde zeggen.
‘Wat had zo anders kunnen gaan?’
‘Alles,’ zei ze en ze snikte.
‘Dat is zeker, maar het is toch nooit te laat.’
‘Jawel Jay, het is wel te laat. Er is teveel gebeurd.’
‘Wil je me niet vertellen wat er is gebeurd, waarom je zo ongelukkig bent? Sluit je niet voor me af Es, alsjeblieft.’ Ze staarde door het raam van de limo naar buiten. In het donker van de autoruit zag ik de weerspiegeling van haar gezicht. Ik zag de glinstering van haar tranen.
‘Jay wil je er altijd voor me zijn? Ik zou niet weten wat ik zonder jou moet. Vanaf het eerste moment op het schoolplein.’
‘Dat was niet het antwoord op mijn vraag liefje. Maar het is goed zo. Als je het mij niet wilt vertellen vind ik het ook prima. Ik laat het helemaal aan jou over.’
Ze draaide zich naar me toe en ik zag de bijna wanhopige blik in haar ogen.
‘Ik…ik kan het niet, nog niet. Misschien wel nooit. Ik mag het niet doen.’
Het leek me verstandig om er maar niet verder op door te gaan. Ik pakte haar hand en ik schoof dichter tegen haar aan en ze legde haar hoofd op mijn schouder. We zwegen en genoten van het moment.
Het was bijna half elf toen de chauffeur de limousine parkeerde bij de Arena. Hij hielp me met de rolstoel en hij vroeg of alles zo in orde was. Ik bedankte hem en gaf hem een extra fooi.
‘Alvast een mooie kerst,’ voegde ik er nog aan toe. Hij bedankte me en hij liep terug naar de auto.
Ik was al eens eerder in de Arena geweest en tijdens een van die bezoeken was een vriendschap ontstaan tussen een van de organisatoren en mijzelf. Fabrizio en ik hadden een paar jaar geleden intensief samengewerkt tijdens een modeproject in Verona en sindsdien hadden we regelmatig contact en als er even tijd voor was, dineerden we samen. We konden urenlang discussiëren over van alles en nog wat. Over de ontwikkelingen in de muziek, over mode en kunst. Fabrizio Doni was een levenskunstenaar. Hij kon intens genieten van de mooie dingen om zich heen. Van kunst maar zeker ook van het vrouwelijke schoon. Hij was een op en top charmeur en zijn hele uitstraling had iets waar ik mij bij kon voorstellen dat vrouwen hier gevoelig voor waren. Hij stond ons al op te wachten bij een van de vip-ingangen. Ik stelde hem voor aan Esther en ik zag dat zij ook zichtbaar onder de indruk was van mijn vriend Fabrizio.
‘Je maakt mijn meisje verlegen Fabrizio Doni,’ zei ik.
‘Jouw meisje met haar mooie rode haren is niet zo snel onder de indruk lijkt me zo,’ antwoordde hij met een brede glimlach. ‘Ze is eigenlijk veel mooier dan je mij hebt verteld, Jay Hennes. Waarom heb je haar zo lang voor mij verborgen gehouden? Wilde je haar helemaal alleen voor jezelf?’ Gun je jouw beste vriend niet het gezelschap van deze stralende jonge vrouw? Ik vind je eigenlijk wel een grote egoïst Jay Hennes. Esther, waarom kom ik je nu pas tegen?’
Esther keek ons beiden aan,
‘Willen de haantjes nu weer terug op stok, alsjeblieft.’
‘Wij…’ ik wilde mijn zin afmaken maar Fabrizio onderbrak me.
‘Ze heeft gelijk Jay. We zijn inderdaad een paar opgefokte haantjes. Een hoop gekraai, maar verder niets.’
Esther kon er wel om lachen.
‘Maar we zien er toch mooi uit?’ probeerde ik nog.
‘Dat zijn alleen maar de veren vriend, dat zegt nog niets over het vlees,’ zei Fabrizio met een uitgestreken gezicht.
‘Het zal allemaal wel. Vertel ons nou maar eens eerst waar we heen moeten,’ ging ik verder.
‘Ik loop met jullie mee. Een momentje.’
Hij liep naar een van de medewerkers van de Arena en de man knikte en kwam naar ons toe.
‘We hebben hier een speciale ingang voor speciale gasten. Deze man zal jullie naar jullie plek brengen. Ik zie jullie zo.’
Esther en ik bedankten Fabrizio en we gingen met de man mee. Hij maakte een zijdeur open en we kwamen in een lange gang. Hij vroeg of we een plaid mee hadden gebracht. Het was dan wel niet zo heel erg koud, maar het was wel wat vochtig. Het was tenslotte eind december. Toen ik hem zei dat we daar geen rekening mee hadden gehouden stelde hij ons gerust. Hij zou wel wat voor ons regelen.

Het was een overweldigende aanblik. Vanuit onze plaatsen hadden we een goed zicht op de gehele Arena.
De sfeer was betoverend. Esther genoot, het was haar aan te zien.
Tegen elf uur werd het doodstil. De eerste klanken vulden de Arena en we gingen op in een geweldige
uitvoering van Romeo en Juliet. Esther hield mijn hand stevig vast. Ik kon me ander geen moment herinneren waarin ik gelukkiger was geweest. Het leek wel of de wereld rondom me heen verdwenen was. Ik was alleen met Esther, mijn lief en met de muziek en de spelers in het midden van de Arena. Alleen voor ons. Alles was volmaakt. Ik keek naar Esther en ik zag tranen van ontroering, maar ook van blijdschap en geluk. Ik voelde het. Ze keek me aan en ze kneep in mijn hand.
‘Jay, lief van me, ik hou echt van je, geloof je mij alsjeblieft?’
Ik knikte.
Ze veegde de traan op mijn wang weg.
‘Jay, ik…’
‘Sstt…geniet van onze avond.’
Ze knikte en ze staarde voor zich uit.

Ik had een hotelkamer geboekt in hotel Victoria. Ik had er vaker gelogeerd en voor deze gelegenheid had ik de suite gereserveerd. Het hotel lag op loopafstand van de Arena en zo kon ik met Esther in de rolstoel naar het hotel wandelen. We waren nog zo onder de indruk van de opera, dat we nauwelijks een woord met elkaar spraken. Ik had haar wel verteld dat we de nacht in Verona zouden doorbrengen. De volgende dag, eerste kerstdag was het plan om terug te gaan naar Milaan.
‘Oh, wat leuk en wat lief van je, ’ was haar reactie toen ik het haar vertelde.
‘Wil je nog ergens heen of wil je naar het hotel?,’ vroeg ik aan haar.
‘Nee, het is goed zo. Ik ben best wel moe. Dat vind je toch niet vervelend?’
Ze zei het op een verontschuldigende toon.
‘Kom op Esther, ik snap best dat het allemaal wat veel voor je is. Dat is toch niet erg. Ik ben zelf ook wel aan wat rust toe.’
‘Hebben we één kamer?’
‘Ja, maar wel met twee bedden. Vind je dat vervelend?’
Esther glimlachte.
‘Nee hoor, als we ieder een aparte kamer hadden gehad, dan had ik dat wel vervelend gevonden.’
‘Mooi,’ antwoordde ik.
Ze keek me aan en ik zag de ondeugende blik in haar ogen. De blik die me herinnerde aan het meisje dat me altijd plaagde met mijn huiswerk. Dat mij zat te vervelen als ik serieus wilde zijn. Het meisje dat me van mijn stuk bracht elke keer als ik haar zag. Het meisje dat dag en nacht in mijn gedachten was.
‘Mooi? Wat is daar zo mooi aan Jay Hennes? Ik ben moe en ik wil gaan slapen. Of heb jij soms andere plannen?’
Ze zei het op een manier die me aan het twijfelen bracht. Meende ze het nou of was ze mij weer eens aan het plagen?.
‘Vriendje…’ ging ze verder. ‘Je nodigt me uit voor een etentje bij Antonio en nu lijkt het te eindigen in bed in een hotelkamer in Verona en dan zeg jij er nog even tussen neus en lippen bij dat het mooi is. Jay Hennes wat moet ik hier nu van denken. Je beweert dat er nooit iemand anders is geweest dan ik en dat moet ik dan maar geloven. En als klap op de vuurpijl ook zo maar even van je aannemen dat dit doortrapte plan spontaan bij je opgekomen is en dat ik echt het enige slachtoffer ben van jou perverse geest. Een weerloze kreupele vrouw die aan een rolstoel gekluisterd zit ontvoeren en meeslepen naar de Arena en vervolgens gijzelen in hotel Victoria in Verona. Hoe laag kun je zijn, hoe diep kun je vallen?’ zei ze met veel drama.
‘Je hebt een overdosis Romeo en Juliet gehad Esther Silverstein. Hoe kun je mij zo afschilderen? Als een bruut, een weerwolf in schaapskleding.’
We kregen beiden een lachaanval. De man achter de balie, die bezig was om ons in te checken keek ons aan maar hij vertrok geen spier. Dat maakte het voor ons alleen maar erger. Esther had het niet meer en ze probeerde haar lach te onderdrukken. Zonder veel succes. Ze proestte het uit en toen ik ook nog op gênante wijze een windje liet ontsnappen was het hek van de dam. Ze hield haar buik vast van het lachen. De tranen liepen over haar wangen. De man achter de balie bleef zich concentreren op het inschrijfformulier en ik zag dat Esther haar rolstoel naar de zijkant van de balie reed. Daar stond ik dan alleen met de onverstoorbare baliemedewerker. Ik probeerde me goed te houden, maar ik voelde weer een lachbui opkomen. Ik was blij dat ik de sleutel van onze suite had en ik bedankte de man achter de balie en gaf hem een fooi. Hij had dat wel verdiend, vond ik. Hij bedankt me uitvoerig.
‘Tjeetje, wat was dat erg,’ zei Esther. ‘Schaamteloos.’
‘Ik kon er echt niets aan doen. Het was er uit voordat ik er erg in had, zal ik maar zeggen.’
‘Oh dat…ik bedoel eigenlijk dat we als een stel pubers daar stonden te ginnegappen. Die man zal wel gedacht hebben. Die zijn dronken of zo…’
‘Dat is zijn probleem, ik zit daar niet zo mee.’
‘Nou ik ook niet, maar het was zo’n komisch gezicht,’ antwoordde ze en ze kreeg weer een lachbui.
Inmiddels was de lift gearriveerd en lachend reed ik de rolstoel er in. De suite was op de bovenste etage.
Het was een mooie kamer. De single-bedden stonden tamelijk ver van elkaar af.
‘Kun je daar nog wat aan doen?’ vroeg Esther toen ze dat zag.
‘Ik kan de zaak hier wel wat gaan verbouwen, als je dat bedoelt.’
‘Mooi,’ zei ze en ik voelde weer een lachbui opkomen. Ik durfde niet naar Esther te kijken.
Na een kleine tien minuten stonden de bedden strak tegen elkaar aan. Esther was in haar rolstoel naar de badkamer gegaan en ik had ondertussen voor ons beiden een glas champagne ingeschonken. Het was ruim na middernacht en het was Kerstmis. Ik hoorde in de verte de kerkklokken.
Esther had een badjas van het hotel aangedaan.
‘Kom eens hier lief, zalig kerstfeest,’ zei ze met zachte stem.
‘Jij ook Esther.’
Ik boog voorover en onze lippen vonden elkaar. Ik was volmaakt gelukkig.


Het was ruim na tienen toen ik wakker werd. Esther lag naast me en las een tijdschrift.
Ik had een kerstontbijt geregeld. Een van de medewerkers van het hotel had het naar onze suite gebracht. Ik was nog in een diepe slaap. Esther zei dat hij eerst naar de kamer gebeld had. Ze had tegen hem gezegd dat hij het maar voor de kamerdeur neer moest zetten.
‘Dus Jay, ons ontbijt staat voor de deur. Zou jij zo vriendelijk willen zijn…?’
‘Zeker,’ zei ik nog half in slaap en stapte uit bed.
‘Doe in ieder geval even wat aan meneer Hennes,’ gniffelde ze.
‘Eh sorry. Je overvalt me ook zo.’
‘Zeker, ik kan het begrijpen meneer Hennes. Niet dat het mij stoort, maar de buren…’
Ik zuchtte maar een keer.
‘We hebben geen buren,’ probeerde ik nog.
‘Maar stel dat een van de kamermeisjes…’ zei ze met een lach. ‘Het zijn vaak nog maar kinderen,’
‘Esther Silverstein, ik grijp je zo meteen.’
‘Ik heb het je al zo vaak gezegd. Ik krijg altijd wat ik wil.’
‘Hier is je ontbijt en nou lief zijn.’
Esther was goed gehumeurd. Het kerstontbijt was voortreffelijk en we namen ruim de tijd.
‘Wil je eigenlijk geen cadeautje van me?’ plaagde ik haar.
‘Nee, want ik heb niets voor jou.’
‘Esther toch!’
‘Ja, jij ontvoert me. Ik kan er echt niets aan doen. Ik, een arm zielig weerloos meisje.’
‘… in een rolstoel. Nou die smoes ken ik onderhand wel,’ reageerde ik.
‘Je gebruikt dat alleen maar om mij een schuldgevoel aan te praten Esther Silverstein. Maar eigenlijk wil je gewoon aandacht. Zo zie ik dat.’
‘U heeft mij door. Ik val door de mand, u heeft mij ontmaskerd. Vergeef me mijn Romeo.’
‘Jeetje, ben je nog niet klaar met die voorstelling? Nou even serieus, wil je nou een cadeautje of moet ik het voor een van de kamermeisjes achterlaten?’
‘Dat ligt er aan.’
‘Hoezo?’
‘Nou, wat je voor me hebt, wat het voor iets is?’
‘Esthertje, Esthertje, wat moet ik nou met jou?’
‘Dat zeg ik al tijden tegen je, dat probeer ik nou steeds jou aan het verstand te brengen.’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Je bent onverbeterlijk.’
‘Maar best wel lief. Toch?’
‘Best wel. Eigenlijk heel erg lief. De liefste.’
‘En nou je cadeau, ik ben er klaar voor.’
Ze ging rechtop zitten en stak haar handen uit.
‘Kindjes die vragen worden…’
‘…overgeslagen. Kom nou maar en laat me maar eens zien hoeveel je om me geeft.’
‘Aha, word ik zo beoordeeld.’
‘Kom nou liefje. Ik ben zo nieuwsgierig.’
Ik had in Milaan een witgouden ring laten maken naar eigen idee. Het was een moderne ring met mooie heldere briljantjes afgezet.
Toen Esther de ring zag was ze zichtbaar ontroerd.
‘Wat mooi…en nou heb ik weer niets voor jou.’
‘Daar gaat het niet om Es, ik hoop dat je hem met plezier wilt dragen.’
Ze kon haar blik niet van de ring afhouden.
‘Heb je de binnenzijde gezien?’ zei ik.
Ze deed de ring af en las de inscriptie hardop.
‘Voor altijd verbonden E en J.’
‘Dat is helemaal waar. Kom eens bij mij dat ik je bedank.’
Ze gaf me een kus en streelde door mijn haren.
‘Voor altijd Jay? Wat het ook brengt? Zal je er altijd voor me zijn?’ zei ze met zachte stem.
‘Onvoorwaardelijk, voor altijd liefje.’
Er liepen tranen over haar wangen.
‘Jay, je bent zo belangrijk voor me. Je moest eens weten.’
Weer begreep ik niet was ze eigenlijk wilde zeggen en daarom reageerde ik niet op haar woorden.
We besloten nog een dag langer in Verona te blijven en boekten nog een extra nacht in het Victoria hotel.
Het was laat in de middag toen we op tweede kerstdag in ons appartement in Milaan arriveerden. Ether was erg moe en nadat we samen nog wat hadden gegeten ging ik naar mijn eigen appartement. Esther was toen al in een diepe slaap.

Het uitstapje naar Verona had onze relatie goed gedaan. Omdat er niet veel te doen was en het kantoor gesloten was tussen kerst en de jaarwisseling hadden we veel tijd voor elkaar. We waren samen naar de Duomo geweest en we hadden urenlang door het centrum van Milaan gewandeld. We hadden gewinkeld en we hadden twee musea bezocht. Esther genoot zichtbaar van alles en ik genoot van haar. We hadden samen de jaarwisseling gevierd.
Laleh had mij gebeld vanuit New York. Het ging goed met haar. Ze keek uit naar eind januari. Ik zei dat zoals het nu ging het geen probleem was voor Esther om met mij mee te gaan naar New York.
Francesco en Katarina waren teruggekeerd uit Moskou en waren van plan om een drietal weken in hun villa in Setalla te blijven. We hadden met ons vieren gedineerd en het was laat geworden. Francesco was blij dat Esther en ik weer samen waren. Katarina vertelde dat ze acht weken zwanger was. Esther was oprecht blij voor haar en Francesco geweest. Eindelijk ging alles zoals ik me dat zo lang al gewenst had.