Hoofdstuk 30

 

Nadat Robert zich had gedoucht en aangekleed maakte hij een ommetje met Rover.
‘Toch blijft het raar. Ik voel dat ik in de goede richting zit, maar ik kan het nog steeds niet verklaren,’ zei hij in zichzelf. Gelukkig was zijn hoofdpijn bijna helemaal weg.
‘Weet je wat Rover, ik waag het er op. Ik moet weten hoe het zit. Wat er van komt dat komt er maar van. Zo kan het niet. Ik word hier helemaal krankjorum van. Hartstikke kierewiet. Ik ga er op af en dan zie ik wel hoe het afloopt.’
Robert trok zijn jas aan en ging naar negenendertig.
‘Zo, jij bent er vroeg bij,’ zei Saskia die de deur had open gedaan.
‘Dat heb je soms. Is Liz al wakker?’
‘Ze is zich aan het aankleden. Maar wat brengt jou zo vroeg hier?’
‘Saskia, ik heb nog een paar vragen en daar wil ik graag een antwoord op hebben. Misschien dat jij mij daarbij kunt helpen?’
Saskia zweeg.
‘Saskia ik vroeg je iets?’
‘Ik heb je heus wel gehoord hoor,’ was haar vinnige reactie.
‘Nou dan, geef me dan ook antwoord.’
‘Wat wil je horen?’
‘De waarheid Saskia, nou eens een keer gewoon een eerlijk antwoord.’
‘Is het zoeken naar de waarheid je misschien ingegeven door je bezoek aan Rose Steeple?’ klonk het vanuit de badkamer.
‘Ah, Liz, fijn dat je even heb meegeluisterd. Misschien wil jij me dan eerst even een eerlijk antwoord geven.’
‘Wat wil je weten?’ klonk het.
‘Wat is er met Ramondo gebeurd? En zoals ik al zei, graag deze keer een eerlijk antwoord?’

 

-124-


‘Ben jij toevallig meneer Peterson van de verzekering?’ was de tegenvraag van Liz.
‘Wat…?’ Saskia keek vol verbazing naar Robert. ‘Wie is in godsnaam meneer Peterson? Wat moet ik me hier allemaal bij voorstellen?’
‘Saskia zet je laptop maar weer aan. Dan krijg je nog wat extra input die je zeker zal verbazen. Het zal je verhaal in elk geval goed doen,’ mopperde Liz.
‘Schiet mij maar lek… Liz, wat moet ik hier nou mee aan?’
‘Niks Saskia, gewoon even rustig blijven, dan zal ik het allemaal even uitleggen. Maar een ding vooraf Robert Brown, alles blijft gewoon zoals het is. Die transactie met het geld gaat gewoon door, geen flauwekul, want dat is slecht voor mijn gezondheid en daarmee vooral ook voor die van jouw.’
‘Moet ik dit zien als een dreigement?’
‘Wat jij wilt. Als jij dat vindt dan zal het wel zo zijn.’
‘Liz Thompson, ik laat me niet bedreigen.’
‘Toe nou jullie…’ kwam Saskia tussen beiden.
‘Saskia, dat geldt ook voor jou. We houden ons gewoon aan het plan. Dat is voor iedereen het beste.’
‘Oké, maar nu eerst de waarheid Liz?’
‘Die zal ik jullie vertellen onder één voorwaarde. Als er iets van uitlekt, zijn jullie nog niet met mij klaar. Dat beloof ik jullie.’
‘Je kunt op mij rekenen Liz,’ antwoordde Saskia.
‘En op jou Robert? ‘
‘Dat ligt er aan. Als ik er verder geen last van heb vind ik het prima. Dan is het wat mij betreft het ene oor in en het andere er weer uit.’
Liz zuchtte.
‘Eigenlijk ben ik gek, maar goed. Dat ga je overigens niet in je verhaal zetten Saskia. Alles wat ik jullie nu vertel is omdat ik geen gedonder wil, zeker niet vandaag zo op het laatste moment.’
‘Kom maar op, we luisteren.’
‘Robert toe nou alsjeblieft, laat Liz nou even uitpraten.’
‘Zo is dat Saskia. Nou Robert Brown wat wil je weten?’
‘Hoe het zit met Ramondo? Is hij vermoord en hoe zit het met Rose of Ann of hoe dan ook?’
Saskia keek vol verbazing naar Liz.
‘Goede vraag. Dat verdient een goed antwoord. Maar allereerst terug naar het begin.
Ramondo is of beter was getrouwd met Rose, maar dat huwelijk is min of meer op de klippen gelopen. Ze zijn overigens nooit gescheiden. En ja Robert, Rose was inderdaad de zus van mijn beste vriendin Ann maar ze was ook mijn zus. Ramondo heeft Rose slecht behandeld, heel erg slecht. Ramondo was geen lievelingetje. Hij heeft haar meerdere keren bedrogen. Ik heb nooit veel contact met hem gehad, maar wel met mijn zus Rose. Ramondo was vaak weg, op tournee en dan was hij vaak in het buitenland. Mijn zus is er onder door gegaan. Ruim vier maanden geleden heeft ze een eind aan haar leven gemaakt. We zagen het aankomen, maar we konden haar niet tegenhouden. Er was een polis, een polis aan toonder. Het was een polis die goed was voor honderdvijftig duizend pond, bij overlijden op een natuurlijke wijze. Jullie begrijpen wel dat de verzekering niet uitkeert als er sprake is van zelfmoord.’
Liz zuchtte diep.
‘Ramondo wilde er een natuurlijke dood van maken en dankzij zijn talent om mensen om de tuin de te leiden slaagde hij er in om de verzekering zo gek te krijgen om tot uitkeren over te gaan. Ik kwam daar later pas achter. Ongeveer twee maanden geleden. Mijn zus Ann en ik hebben toen een plan bedacht om Ramondo terug te pakken. Ze heeft daarom met hem aangepapt. Overigens is Ann degene die Rover heeft gebracht. Maar dit terzijde. Ramondo was een vies pervers kereltje. Hij had Ann uitgenodigd op zijn kamer. Ik ben met haar meegegaan en toe uh… ja toen is het een beetje uit de hand gelopen. Ramondo is er in gebleven.’
‘Stop… hier haak ik even af. Bedoel je te zeggen dat Rose vier maanden geleden is gestorven? En dat jij, Rose en Ann zussen zijn?’ Robert liep rood aan. ‘Dus ik heb met Ann gesproken en niet met Rose?’ ging hij verder. Robert was helemaal uit het veld geslagen. ‘En uh…Rover dan?

 

-125-


‘Helemaal goed Robert, je wordt steeds beter. Je moet toegeven dat Ann zich prima in de rol van Rose heeft kunnen vinden. En Rover… tja Ann is allergisch, Rose hield wel van honden. Dat was een foutje van Ann.’
‘Dat zal wel. Ze heeft hem zelf gebracht,’ antwoordde Robert.
‘Ze heeft een medicijn tegen deze allergie.’
‘En die brand dan? Is dat ook verzonnen?’
‘Nee Robert, die brand was niet verzonnen. De woning van Ramondo is echt helemaal uitgebrand. Kortsluiting.’
Robert knikte.
‘Hebben jullie hem iets gegeven?’ vroeg Saskia.
‘Een onschuldig middeltje, dachten we. Maar hij reageerde er nogal heftig op.’
‘Hoe heftig?’
‘Zo heftig, dat hij uiteindelijk helemaal niet meer reageerde. Je begrijpt dat we toen even een beetje in paniek zijn geraakt. Maar goed om verder te gaan, ik zal jullie eerst maar vertellen hoe het allemaal gelopen is. Dus even terug, Ann en ik hadden een aantal maanden geleden besloten om Ramondo eens flink aan te pakken, maar we wisten niet goed hoe. Door mijn ontvoering werd ons een unieke kans geboden om Ramondo binnen te halen. Dat was een fluitje van een cent en er was blijkbaar voor jullie ook niets raars mee. Ann had het een en ander al met hem doorgesproken.’
‘Dus hij wist al van jouw ontvoering voordat ik hem belde? Waarom herkende hij jou niet?’ vroeg Saskia.
‘Hij herkende mij wel, maar Ann had hem wijsgemaakt dat jullie meedogenloze criminelen waren en dat het belangrijk was dat hij niets liet merken. Daar heeft hij zich prima aangehouden.’
‘Hoe wist Ann eigenlijk van onze plannen en dat je ontvoerd was en waar we jou gegijzeld hielden?’
‘Jullie zijn echt schatjes. Als je de volgende keer weer eens iemand ontvoerd, dan moet je wel het mobieltje van je slachtoffer afnemen. Anders komt het niet goed, geloof me. Een sms’je is snel gemaakt. Ann is vrijwel steeds op de hoogte geweest van alles. Dus nogmaals, de volgende keer geen mobieltjes, althans niet voor de gegijzelde.’
‘Daar heeft ze een punt Robert. Dat is tamelijk stom van ons.’
‘Maar goed. Zoals gezegd, we wilden Ramondo een hak zetten door te suggereren dat we beiden wel een nummertje variété met hem wilden doen. En dan bedoel ik geen goochelnummertje of zo. We hadden afgesproken op kamer eenenveertig. Ann en ik.’
‘En waar was jij Saskia?’ vroeg Robert.
Ze friemelde wat aan haar jurk. ‘Ik was even naar de stad in verband met mijn uitgebrande auto. Samen met een van de agenten. Met hun auto.’
‘Kan ik weer?’ vroeg Liz.
‘Nou om een lang verhaal kort te maken. Dit idee van dat nummertje kwam bij Ann en mij op nadat Ramondo ons wilde chanteren, vooral mij. Misschien was het toch niet zo’n goed idee van mij om hem in vertrouwen te nemen over het uiteindelijke doel van mijn ontvoering. Enfin, hij dreigde dat hij Charles zou bellen om hem te vertellen wat voor een slechte eega Charles had en daarmee werd hij een bedreiging voor het plan van Charles en mij. Het plan om wat van ons vermogen over te hevelen naar vriendelijker oorden, althans vanuit belastingtechnisch oogpunt beschouwd. Maar goed, daar heb ik jullie al over verteld. Charles vond dat ik het maar op moest lossen. Vervolgens bedachten Ann en ik samen een plan om Ramondo te verleiden en hem daarmee te kunnen chanteren. Hij geilde zo op het feit dat hij nu ook de tweelingzus van zijn vrouw en de vrouw van Charles Thompson in zijn perverse macht had, dat hij ons alle details vertelde over de polis van Rose.  Schuimbekkend en hijgend als een bronstig hert lag hij op bed. Hij vond het heerlijk om te worden vastgebonden, tenminste dat zei hij. Toen volgde er nog een diepe zucht. Kortom van het triootje kwam niet veel meer. Integendeel. Hij was ons ontsnapt en wij aan hem. Ontsnapt tja, voor eeuwig en voor altijd, maar we hadden daarmee wel een stevig probleem. Want een dooie Ramondo konden we niet gebruiken, dus moesten we er van af. Na overleg met Charles hebben we besloten om Webber in te zetten. Harold Webber is een goede vriend van Charles en ze spelen samen regelmatig een partijtje golf. Enfin, ik wist dat Saskia haar ring op onze kamer had laten liggen en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt fair ben geweest. Ik heb hem opgehaald en als zogenaamd bewijsstuk achtergelaten bij Ramondo. Ik heb tegen een van de agentjes, een van de twee beveiligers van de Daily bedoel ik, verteld waar ze hem konden vinden. Het was een soort verzekeringspremie, mocht er nog wat van komen. Het was bedoeld als een soort dwaalspoor, want Saskia had natuurlijk een prima alibi. Die was met de andere beveiliger naar de stad. Sorry Saskia, dat was niet zo netjes van mij.’
Saskia keek strak voor zich uit.

 

-126-


‘Overigens vind ik het ook niet zo netjes van jou Robert, om te suggereren dat mijn mobiel ook bij Ramondo was achtergebleven. Ik weet niet of je mij daarmee uit de tent wilde lokken, maar je ziet dat dit niet is gelukt. Ik weet doorgaans verdraaid goed waar ik mijn spullen laat, dus ook in dit geval.’
Liz nam een slokje water.
‘Nou de rest van het verhaal kennen jullie. Harold Webber en zijn broer Harry hebben Ramondo opgehaald en de zaak verder afgehandeld.’
‘Afgehandeld?’
‘Nou ja, je weet best wat ik bedoel. Dus niet zo flauw doen. Of zal ik er nog maar een schepje bovenop doen? Speciaal voor meneer Peterson van de verzekering dan. Harrold vond in een van de broekzakken van Ramondo een sleutel met een kluisnummer en een label. De sleutel was van een kluisje op het station. Een van onze agenten heeft de sleutel bij Webber opgepikt en is ermee naar het kluisje gegaan. Behalve wat prullaria lag er ook een polis. De levensverzekering van Ramondo en een stapel obligaties, die hij blijkbaar gekocht had met de uitkering die hij voor mijn zus had ontvangen. Waarde bijna honderdduizend pond. De ontbrekende vijftigduizend pond had hij als inleg voor de nieuwe verzekering gebruikt. Die polis van zevenhonderdenvijftig duizend pond op zijn eigen leven. Volgens mij was hij weer een of andere truc uit aan het denken om dan vervolgens voorgoed te verdwijnen, hoogstwaarschijnlijk naar het buitenland. Misschien wel Zuid Amerika of zo. Maar goed, nu hadden wij die polis, die hij ook nu weer aan toonder had laten opmaken. Zodoende kwamen we op het plan om die te verzilveren, alleen moesten we er zeker van zijn dat de verzekering geen argwaan zou krijgen. En dat kregen ze wel. Dus belde de verzekering met Webber en vertelde hem dat men het stoffelijk overschot van Ramondo wilde zien en zelfs wilde onderzoeken. Ook daarvan weet je hoe dat is verlopen, weer met bereidwillige medewerking van de gebroeders Webber. Omdat jij je zo intens bemoeide met de uitvaart van Ramondo hebben we besloten om Rose Steeple nog maar een keer zelfmoord te laten plegen om te voorkomen dat je op de gedachte zou komen om verder te gaan zoeken, ook al omdat je haar aan de telefoon had gehad. Dat dit Ann was hoef ik je niet uit te leggen hoop ik. Dat zou allemaal prima verlopen zijn als Harry Webber, die zonderlinge maar vooral oenige broer van Harold Webber jou niet had verteld dat Rose, dus eigenlijk Ann, in zijn winkel was geweest. En dat ook nog op de dag dat wij haar nog maar een keer zelfmoord hadden laten plegen. Harry was daar uiteraard niet van op de hoogte. Sterker hij wist niet eens dat Rose er een eind aan had gemaakt. Hij was indertijd uh…  een beetje in de war. Dus hij wist niet beter dan dat Ann, Rose Steeple was. Toen konden we eigenlijk niet meer anders dan het spel mee spelen. We hielden er rekening mee dat je op zoek zou gaan naar Rose en dat was ook allemaal goed voorbereid, alleen het ging even te snel. Toen jij aan Harry de beelden van de camera vroeg en daarbij ook nog het adres heeft hij in paniek zijn broer gebeld om te vragen of hij dat eigenlijk wel mocht doen. Harold Webber heeft vervolgens mij weer gebeld en gevraagd wat hij moest doen. Nou de rest van het verhaal ken je.’
‘Dus Ann is bij Webber geweest?’
‘Ja, om een en ander af te spreken over de autopsie en zo.’
‘Dus ik heb echt met Ann gesproken?’
‘Ja meneer Peterson van de verzekering, u heeft met Ann gesproken en dus niet met Rose.’
‘Dus het was ook Ann, die ik aan de telefoon heb gehad?’
‘Helemaal goed.’
‘En Ann was hier ook met Rover?’
‘Ja, dat was Ann ook.’
‘Ik snap er werkelijk geen biet van. Dus Ann woont in dat appartement en niet Rose?’
‘Het was het appartement van Rose. Ann woont er tijdelijk.’
‘En waarom kuste ze hem dan zo innig en waarom heeft ze mij gebeld? Ik bedoel, waarom belde ze naar het mobieltje van Ramondo, ze wist toch dat hij niet meer in staat was om haar oproep te beantwoorden.’
‘Eerst antwoord op je eerste vraag. Ze wilde Ramondo opvrijen, de indruk geven dat hij beet had. Zo hadden we dat bedacht. En het antwoord op de tweede vraag is simpel. We wisten niet waar hij zijn mobiel had en dus belde Ann het nummer. Gelukkig had jij dat ding gevonden. De twee agentjes hadden er al naar gezocht, maar konden ‘m niet vinden. ‘
‘Oh…’ was de reactie van Robert. ‘Maar waarom al dit gedoe? De polis was toch aan toonder en …’
‘We waren in paniek.’
‘Waarom? Zoals ik het heb begrepen heeft Ramondo geheel vrijwillig afscheid van het leven genomen,’ zei Robert.

 

-127-


‘Tja, we waren nou eenmaal in paniek…’zuchtte Liz. ‘Ann gaat morgen met de tas met het geld naar Frankrijk. Met de auto. En dan krijgen we ook nog het geld van de verzekering…’
‘Dat is mooi, maar als ik vragen mag, wat gaan jullie in Frankrijk doen?
’Wonen…’
‘Wonen?’
‘Wat wil je dan horen Robert?’
‘De waarheid Liz. Echt, al is het maar voor deze ene keer.’
‘Dit is de waarheid Robert, echt.’
‘Ik ben er nog steeds van overtuigd dat je iets voor mij verzwijgt.’
Liz Thompson keek naar de grond en frunnikte wat aan de knopen van haar vest.
‘Wil je mij deze nieuwe kans op een beetje geluk alsjeblieft gunnen Robert?’
Robert zag tranen in de ogen van Liz.
‘Je meent het echt…’
‘Ja Robbertje ik meen het echt.’
‘En Kootje?’
‘Kootje is niet veel beter dan Ramondo. Misschien slimmer en sluwer en in elk geval rijker en machtiger.’
‘Dus als ik het allemaal goed begrijp dan ligt jouw geluk bij Ann en niet bij Charles Thompson. Maar even dat ik het helemaal snap, Ann is toch je zus?’
‘Ik ben als pleegkind binnen hun gezin gekomen…’
Robert schudde zijn hoofd.
‘Dus jullie zijn uh gewoon op elkaar... zal ik maar zeggen.’
Liz knikte bevestigend.
‘Nou ja, wie ben ik om daar iets van te vinden. En jij Saskia, wat is jouw rol, hoe sta jij hierin?’
‘Charles en Liz hebben mij gevraagd dit avontuur te regisseren. Althans de oorspronkelijke opdracht was om een plan voor een geldtransactie te bedenken om daarmee een deel van het vermogen van de Thompsons over te hevelen naar een belastingvriendelijker oord. Vandaar de ontvoering en het losgeld, volgens mij een prima manier om zoiets te regelen. Charles kende mij van eerdere publicaties en hij wist dat ik in mijn vrije tijd van dit soort verhalen schrijf. Als Karin Staub… Dus als je vraagt hoe ik hierin sta? Nou dit is of beter was mijn rol. Tijdens de ontvoering van Liz hebben Liz en ik een heel andere relatie gekregen. Ze heeft mij gevraagd om haar te helpen. Om haar een kans te gunnen op het ware geluk dat in haar leven ontbreekt. Daar ben ik in meegegaan.’
‘En je had er natuurlijk geen problemen mee om mij om de tuin te leiden?’
‘Natuurlijk wel Robert, je moet me geloven. Maar ik kon echt niet anders.’
‘Je bent er vrijdag toch nog wel bij Liz? Niet dat we onze gegijzelde mevrouw Thompson plotseling kwijt zijn geraakt, want dan kunnen Saskia en ik het wel schudden. Ondanks dat de deal met het geld dan hopelijk goed is verlopen.’
‘Charles zal het niet zo veel kunnen schelen… maar maak je maar geen zorgen, ik verschijn vrijdag gewoon ten tonele. Ik ga pas volgende week naar Ann. Ik vertel hem dan wel dat ik aan een week of wat vakantie toe ben en daar zal hij zeker begrip voor hebben.’
‘En jij Saskia of Karin… eigenlijk?’
‘Blijf me nou maar gewoon Saskia noemen Robert, dat is wel net zo handig. Maar om antwoord te geven op je vraag, ik ga gewoon aan het werk voor de krant en ga dit verhaal afmaken. Dan heb ik ruimschoots aan de opdracht van Charles Thompson voldaan, lijkt me. En jij Robert?’

 

-128-


‘Ik weet het niet. Na vrijdag maar eens kijken hoe de vlag er bij hangt. Voorlopig heb ik een bijna lege bankrekening en zal mijn baan ook wel zijn vergeven.’
‘Dat was niet de bedoeling Robbertje. Dat spijt me oprecht.’
‘Liz, ik zie dat je het meent maar het verandert niet veel aan mijn situatie. Overigens heb ik nog een vraagje en dan moeten we ons maar eens op gaan maken voor vanavond.’
‘En dat is?’
‘Vertel nou eens eerlijk hoe Ramondo aan zijn eind is gekomen? Want die lui van de verzekering zijn niet gek. Dus die hebben ergens een goede reden voor twijfel gehad.’
Liz keek naar Saskia.
‘Vertel het hem maar eerlijk Liz, hij heeft recht om dat te weten.’
‘Uh, nou we hebben hem eerst met chloroform buiten bewustzijn gebracht en hem daarna een overdosis insuline toegediend. Daar is bijna niets meer van terug te vinden. In elk geval lijkt het op een natuurlijk dood.’
‘Dus eigenlijk hebben jullie onze vriend Ramondo gewoon om zeep geholpen. Gewoon een kille moord. Waarom, als ik vragen mag?’
‘Waarom niet. Hij was een grote eikel Robert. Een klojo eerste klas,’ zuchtte Liz.
‘En dat was reden voldoende om hem uit de weg te ruimen?’
‘Hij chanteerde ons, dat heb ik  je toch verteld.’
‘Wie is ons eigenlijk?’
‘Saskia, jou en Ann en mij.’
‘Ik heb er anders niets van gemerkt.’
‘Hij wilde meer geld, anders zou hij naar de politie gaan. Dan zou alles voor niets zijn geweest.’
Robert schudde zijn hoofd.
‘Echt waar Robert, je moet me geloven.’
‘Ja hoor Liz, het zal allemaal wel. Ik weet zo langzamerhand ook niet meer wat ik moet geloven en niet. Ik hoop dat je dat kunt begrijpen.’
‘Hij stond de deal met het geld in de weg, geloof me. ’
‘Geld is dus belangrijker dan het leven van Ramondo? Als ik me goed herinner was het plan toch ook om de polis te verzilveren...’
‘Dat kwam pas later Robert, je moet wel opletten als ik iets vertel. We wisten pas later van de polis,’ zei Liz. ‘Dus dat wat niet de reden. Echt, je moet mij geloven.’
‘O ja stom van me. Jullie wilden hem alleen maar een beetje opgeilen… tot de dood er op volgde. Zo was het toch? En hoe sta jij hierin Sas?’
‘Niet, ik was in de stad, dat heb ik je toch verteld.’
‘Verdomme Liz, dit is wel even slikken,’ mompelde Robert.
Dit keer zweeg Liz. Saskia zat beteuterd op de rand van het bed.
‘Nou ja, het is nou toch eenmaal zo. We moeten er maar het beste van maken. Er is nou toch geen weg terug meer. Heb je die fles met chloroform hier nog ergens?’
‘Jawel, in de badkamer. Maar wat moet jij daarmee?’ vroeg Liz.
‘Mocht het misgaan dan heb ik dat nog achter de hand. Je weet maar nooit.’
‘Ik zie niet zo een twee drie wat er mis kan gaan, maar goed ik zal die fles wel even pakken,’ was de reactie van Saskia.
‘Saskia heeft wel gelijk. Je hoeft alleen maar de tassen in ontvangst te nemen en daarna nemen die twee agenten de zaak over. Behalve uiteraard mijn tas. Dat moet wel goed gaan. Overigens heeft Kootje mij de code doorgegeven. Drie maal twee en dan een zes. Gemakkelijk te onthouden.’
‘Waarom heeft hij die doorgegeven? Dat was toch niet de afspraak. De man van de bank en hij zouden toch de enigen zijn?’
‘Blijkbaar vertrouwt hij mij.’

 

-129-


‘Dat kan hem nog wel eens tegenvallen,’ antwoordde Robert lachend.
‘Zou je denken Robert?’ grinnikte Liz.
‘We moeten ons nu echt op gaan maken voor vanavond jongens,’ zei Saskia. ‘Het wordt echt tijd.’
‘Nog even wat eten en dan een paar uur rusten. We moeten fris en helder zijn. Hoe laat zijn onze twee agentjes er?
‘Om acht uur. De mensen van de bank om negen uur.’
‘Mooi.’
‘Robert ik denk dat het verstandig is om die twee bij jou in de badkamer te laten wachten.
Het is beter dat ze niet bij de overdracht aanwezig zijn. O ja, ze zullen je wel helpen met de vermomming,’ stelde Liz voor.
‘Goed, pak je dat flesje chloroform nog even voor me?’
‘Wat spreken we verder af?’
‘Nou als alles achter de rug is kom ik naar negenendertig. Oké? Maar wel op mij wachten tot ik kom. Dus je verder rustig, maar vooral afzijdig houden. Er mag geen argwaan ontstaan.’
‘Argwaan? Waarover?’ vroeg Saskia verbaasd.
‘Je weet het maar nooit. Die mensen van de bank zullen vast en zeker ook gespannen zijn en je weet wel wat men zegt, een kat in het nauw kan soms rare sprongen maken.’
‘Robert, ik vind dat je nu overdrijft,’ antwoordde Saskia.
Liz was opgestaan en liep naar Robert.
‘Nou succes Robbertje. Hier heb je nog een kus. Je bent een dappere vent. Een echte kerel.’
‘Dank je Liz.’
‘Dan kan ik niet achter blijven,’ zei Saskia. ‘Kom eens bij me Robert.’
Ze stak haar armen naar hem uit.
‘Jammer van die knoopjes. Het had ons avontuur best wel een andere draai kunnen geven, maar helaas…’
‘Ik heb er nog wel eens aan gedacht Sas… Hoe het zou zijn geweest.’
‘En?’
‘Misschien is het wel beter zo, maar ik zal er altijd aan blijven denken.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou dat ik misschien wel een geweldige kans heb laten liggen. Zoals ik al zei, ik zal me altijd blijven afvragen hoe het zou zijn geweest.’
Saskia kleurde.
‘Ik ook…’ zei ze bijna onhoorbaar.
‘Nou wordt er nog gekust of …?’
‘Liz, nu even je mond houden, nu hebben wij het even voor het zeggen,’ en vervolgens kusten Saskia en Robert elkaar hevig en vooral intens.
‘Nou, nou,’ was de reactie van Liz. ‘Daar zat nogal wat opgespaarde spanning op, tenminste zo te zien.’
Zonder nog iets te zeggen ging Robert met het flesje chloroform naar zijn eigen kamer. Voor Rover had dit niet veel langer moeten duren.

 

-130-