Hoofdstuk 29

 

Het was laat in de avond toen Charles Thompson belde. Liz had het woord gedaan en het was duidelijk dat zij nu de regie voerde. De overdracht zou op donderdagavond om negen uur plaats vinden in kamer veertig van Motel Dexter. Het losgeld zat in acht tassen. Charles had begrepen van de bank dat de helft in euro’s was, in biljetten van vijfhonderd. Anders werden de tassen te zwaar. De ponden en euro’s waren gelijkmatig verdeeld over de acht tassen. Ook vertelde Charles dat de tassen waren voorzien van een cijferslot. De codes waren alleen bekend bij de bank en bij hemzelf. Liz had nog even geprotesteerd, maar was al snel tot de conclusie gekomen dat dit niet verstandig was. Het zou alleen maar argwaan bij Charles kunnen wekken. Na de transactie en overdracht door de medewerkers van de bank zouden de twee pseudo-agenten de tassen van Robert overnemen. Het verdere verloop was volgens Liz niet interessant. Vrijdagmorgen was er een bijeenkomst gepland in de villa van de Thompsons. Dan zouden Saskia en Robert te horen krijgen wat het plan was met het verhaal van hun avontuur en hoe het vervolgtraject er in grote lijnen uit zou gaan zien. Ook pas dan zouden ze van Charles Thompson te horen krijgen hoe en wanneer de aan de wedstrijd verbonden beloning zou worden uitgekeerd. Charles Thompson had tot drie keer benadrukt dat de medewerkers van de bank niet beter wisten dan dat het hier om het losgeld ging waarmee mevrouw Liz Thompson werd vrij gekocht, ergo dat deze deal plaatsvond om Liz Thompson uit handen van een stelletje gemene criminelen te bevrijden. Volgens Thompson hadden de bankmedewerkers de opdracht geen enkel risico te nemen en volledig mee te werken met de ontvoerders. Ook was afgesproken dat er niet eerder dan op zaterdagmorgen naar de politie zou worden gegaan, zodat de twee pseudo-agenten voldoende tijd zouden hebben om het geld in veiligheid te brengen. Liz zou in de loop van de donderdagavond zogenaamd worden vrijgelaten. Thompson had aan de bankdirecteur beloofd dat hij hem op de hoogte zou houden over het verloop. Ook had hij verteld dat er nog een tweede gegijzelde in het spel was, de persoonlijke secretaresse van zijn vrouw. Deze zou in de loop van vrijdagnacht worden vrijgelaten nadat het zeker was dat het losgeld zijn bestemming had bereikt. Hiermee had Saskia ook meteen een sluitend alibi. Zaterdagmorgen zouden Charles Thompson en de directeur van de bank samen de politie van de ontvoering op de hoogte brengen. Charles Thompson had ook nog belangstellend naar de vermomming van Robert geïnformeerd. Liz had hem verteld dat dit wel goed zou komen. Een van de twee agenten had een tas vol met spullen gebracht. Alles leek te zijn geregeld. Robert, Liz en Saskia hadden het plan nog maar eens doorgesproken en daarna was Robert terug gegaan naar zijn kamer. Nadat hij Rover had uitgelaten was hij naar bed gegaan, Maar hij kon maar niet in slaap komen. De dood van Ramondo, zijn ontmoeting met Rose Steeple en de verklaringen van Liz en Saskia bleven door zijn gedachten spelen. Stonden ze los van de transactie met het geld of was er wel degelijk een connectie?
Waarom had Liz de indruk gewekt dat ze Ramondo nauwelijks kende, terwijl hij de zwager was van de zus van haar beste vriendin? En waar kwam het verhaal vandaan dat Rose Steeple zelfmoord had gepleegd terwijl de echte Rose Steeple nog springlevend was. En wat was de rol van de vrouw die Rover had gebracht? Was dat inderdaad Ann, de tweelingzus van Rose? En wat was de rol van Webber in dit hele verhaal. De firma Webber leek nou niet bepaald een louche firma, maar waarom werd er dan wel meegewerkt om de verzekering een rad voor ogen te draaien? Waarom had men een andere overledene aan de inspecteurs van de verzekering aangeboden en niet het lijk van Ramondo? Wisten ze dat het niet goed zat en dat Ramondo ergens anders aan was overleden? Of misschien was er wel geen lijk. Maar hij had toch zelf… De vragen gonsden door zijn hoofd. Hij voelde een lichte migraine opkomen en hij wist dat als dat zou doorzetten hij de komende dagen nauwelijks zou kunnen functioneren. Het was lang geleden dat hij er zo’n last van had, maar nu precies op het moment dat hij het niet kon gebruiken… Robert begon te twijfelen. Natuurlijk was hij er van overtuigd dat Ramondo dood was. Of had hij zich toch vergist en was hij er tussen genomen? Werd er een verhaal om hem gemaakt? Misschien dat Saskia…  Ramondo was niet voor niets een goochelaar, een illusionist. En ook waren die twee agenten immers geen echte agenten. Dus waarom zouden die niet in het complot kunnen zitten. Robert pijnigde zijn gedachten. Zijn migraine werd steeds heftiger. Het kon toch niet zo zijn dat iemand zo overtuigend de dood kon veinzen. Dat was onmogelijk. Dus hoe dan ook, Ramondo was dood. Punt uit. En wat was de rol dan van Saskia en Liz? Het verhaal van de ring rammelde. Waarom had Liz haar Iphone laten liggen? Robert had in ieder geval het gevoel dat het niet klopte. Waarom zou de andere Rose Steeple of te wel Ann de ring in de kamer van Ramondo hebben laten liggen. Misschien om daarmee de schuld op een ander te schuiven? Het zou wel heel erg getuigen van amateurisme om te denken dat je daar mee weg zou kunnen komen. Zeker omdat zij zich ook nog eens had aangemeld bij de receptie van Motel Dexter. Tenminste zo leek het verhaal te zijn. En dan die zogenaamde zelfmoord? Het leek allemaal zo onwaarschijnlijk. Het maakte Robert wat nerveus, maar er was geen weg terug. Het moest allemaal maar doorgaan zoals het was besproken. Rover wist wat hij moest doen en alleen dat een deel van het losgeld in een andere valuta was maakte het misschien iets lastiger. De gedrukte biljetten waren in ponden en niet in euro’s. Van de andere kant was het slot van de tassen gecodeerd en dat kwam eigenlijk ook wel een prima uit. Het was om zo te zeggen een meevallertje. Zeker ook al omdat Thompson en de directeur de enige waren die de code wisten. Hij keek nog eens naar de vijf tassen die keurig in het hoekje van de kamer stonden.
‘Zijn jullie er klaar voor? Morgen nog drie vriendjes erbij zoeken en dan gaan jullie op reis. Ver weg.’

 

-123-


Rover keek hem aan of hij wilde zeggen dat hij er ook klaar voor was.
‘Morgenvroeg gaan we nog even stevig oefenen Rover en dan moet het maar gebeuren. Ik zal je wel missen. We zijn samen een goed team. Misschien moet ik er toch nog iets op bedenken. Ik kan eigenlijk ook niet meer zonder je. ’
Rover kwispelde en blafte.
‘Sstt nou, denk aan mijn migraine alsjeblieft.’
Het was bijna twee uur en Robert had nauwelijks geslapen. Hij probeerde nog steeds logische verklaringen te vinden, maar tegen de morgen viel hij toch in slaap met naast hem een luid snurkende Rover. Robert deed nauwelijks voor hem onder.

Om acht uur schoot hij wakker. En weer speelde de situatie door zijn hoofd.
‘Stel dat Ramondo is vermoord en dat Rose heeft gelogen over de slechte relatie met haar zus? Misschien was dit wel een duivelsplan van Liz en van die Ann om samen met Rose het verzekeringsgeld op te strijken. Althans dat dit in beginsel het plan is geweest, maar dat ze uiteindelijk er maar van af hebben gezien, zeker omdat dit de transactie met het geld van Thompson in gevaar zou kunnen brengen. Toen Ramondo toch maar besloot er zelf een einde aan te breien was Leiden in last natuurlijk. Maar waarom dan al dat gedoe met zelfmoord en zo?
Het was de hoogste tijd om op te staan, tenminste dat vond Rover en hij likte Robert door het gezicht.