Hoofdstuk 17

Robert was op tijd bij de bank. Hij had zijn auto al geparkeerd en wachtte bij de ingang op Jenny.
Even later kwam ze naar buiten.
‘Nou daar gaan we dan,’ zei Robert. ‘Niet vergeten dat je vanaf nu Saskia Staub bent. Heb je alles in je hoofd?’
‘Ja hoor. Ik ben er helemaal klaar voor. Maak je maar niet druk. Het gaat helemaal goed komen.’
Vijf minuten later meldden ze zich bij de balie van de New Daily Expres.
‘We hebben een afspraak met meneer King, uw hoofdredacteur. Saskia Staub en Robert Brown.’
‘Welkom bij de Daily, mevrouw Staub en meneer Brown, een momentje alstublieft, dan zal ik u even aanmelden. Mag ik u vragen om ondertussen deze formulieren in te vullen? Het zijn nou eenmaal onze procedures…,’ verontschuldigde ze zich. Ze schoof subtiel twee invulformulieren naar Jenny en Robert.
‘De ballpoints staan daar,’ zei ze er bij.
‘Doel van het bezoek… Wat moet ik daar invullen?’ vroeg Jenny.
‘Vul maar in dat het geheim is… of nee, zet er maar neer dat wij het ook niet exact weten.’
Jenny keek hem aan.
‘Ja, dat is toch zo,’ zei Robert. Hij zei het vol overtuiging.
‘Komt u maar mevrouw, meneer. Wilt u mij volgen alstublieft?’
Even later stonden ze in het kantoor van Edward King, hoofdredacteur van de New Daily Express.
King was een midden dertiger, een knappe kerel met pikzwarte krullen en een gebruind gezicht. Robert voelde zich eigenlijk maar een lelijk eendje ten opzichte van de man die voor hen stond.
‘Gaat u zitten. Koffie? Thee of iets anders?’
‘Voor mij een glaasje water,’ antwoordde Jenny.
‘Doet u  mij maar een kopje koffie.’ Robert probeerde zo ontspannen mogelijk te gaan zitten en schopte daarbij wat onbeholpen tegen het bureau. King reageerde niet, net zo min als Jenny.
‘Zo mevrouw Staub en meneer Brown. Ik heb van meneer Charles Thompson begrepen dat u bezig bent met een door onze krant uitgeschreven wedstrijd. Uw opdracht is, als ik het tenminste allemaal goed heb meegekregen, om binnen maximaal dertig dagen een spetterend verhaal af te leveren. Het door u beleefde avontuur moet de kwaliteit hebben om als een soort format te kunnen dienen voor een nieuw tv-programma. Tenminste, zo is de opdracht geformuleerd naar alle deelnemers. Dat de beste mag winnen. Maar goed, vertel me eens hoe jullie avontuur er voor staat? Want dat is ten slotte het doel van deze meeting,’ zei hij met een brede lach.
Robert schraapte zijn keel.
‘Alles gaat volgens plan meneer King. Ik kan u natuurlijk niet de details geven, maar het komt er op neer dat wij voor onszelf een situatie hebben gecreëerd waarin we boven onszelf uitstijgen. We zijn met dingen bezig die wij normaliter niet zouden kunnen bedenken, laat staan dat wij ons daar mee in zouden laten. De door ons genomen risico’s zijn op het randje, maar daar is het ook een avontuur voor nietwaar?’
‘Dat klinkt veelbelovend, maar dit is wel heel erg summier. Moet ik het daar echt mee doen?’
‘Ik ben bang van wel meneer King. Het zou jammer zijn voor ons avontuur als wij u op een spoor zou zetten. Het moet een absolute verrassing blijven. Een knaller. Iets wat u allen absoluut zal verbazen.’

-65-

‘Tja, als dit het is… dan zijn we snel klaar,’ was de ingetogen reactie van Edward King.
‘U zegt het,’ zei Robert.  Hij had zich totaal niet aan het plan van Saskia gehouden en  Jenny had hem dan ook verbaasd aangekeken. Dat was King blijkbaar ontgaan.
‘En u mevrouw Staub? Wilt u mij ook niet een beetje helpen?’
‘Helaas meneer King. Robert heeft alles verteld wat we u kunnen vertellen. Het is inderdaad niet veel, maar geloof me, het is echt de moeite waard. U zult verrast zijn.’
‘Nou, dat neem ik dan maar aan. Het is wel aan de karige kant. Overigens, bent u toevallig familie van Karin Staub? Karin staat op het punt om onze redactie te komen versterken, maar ze werkt nu nog aan haar laatste karwei bij Newsweek. Daarna voegt ze zich bij de Daily-familie. Ze is heel erg goed als ik de berichten mag geloven. De Daily is daarom maar wat blij dat ze voor ons gekozen heeft, want er waren meer kapers op de kus. Ik heb haar helaas nog niet mogen ontmoeten, maar geloof me, we kijken er allemaal naar uit. Tot nu toe heeft meneer Charles haar helemaal voor zichzelf gehouden. Tja, meneer Charles regelt dit soort zaken altijd zelf en laat daarbij geen pottenkijkers toe. Het schijnt wel een pittige tante te zijn, tenminste dat heb ik gehoord. Maar goed, ze is dus geen familie?’
‘Niet dat ik weet,’ was de kalme reactie van Jenny.
‘Of dat u familie bent of dat ze erg goed is... of dat het een pittige tante is?’ zei King met een brede lach.
‘Nee, dat we familie zijn?’ antwoordde Jenny droog.
‘Nou, dan laten we het hier maar bij. De koffie en het glaasje water moet je maar even van me tegoed houden. Als jullie toch verder niets aan me kwijt willen… ’
‘We zien elkaar vast nog wel een keer meneer King.’ Robert was opgelucht dat hiermee een eind aan het gesprek was gekomen, maar was hij opgetogen over het verloop. De voorbereiding die Saskia voor hem had uitgewerkt was dus achteraf niet nodig geweest. Het was een fluitje van een cent geweest, het hele gesprek. Nog geen tien minuten had het geduurd. Ze namen afscheid van King en Robert en Jenny liepen gearmd het kantoor uit.
Toen ze buiten waren omhelsde Robert Jenny spontaan en zei, ‘heel erg goed gedaan Saskia Staub. Ik stel voor om samen even een drankje te doen en aansluitend een hapje te eten. Dat hebben we wel verdiend lijkt me.’
‘Dat lijkt me een goed plan meneer Brown. Ik maak graag gebruik van uw uitnodiging. Ik had er om eerlijk te zijn ook eigenlijk al rekening mee gehouden. Maar toch nog even… waarom heb je het plan van Saskia niet gevolgd?’
‘Gewoon, ik dacht zo gaat het ook wel lukken,’ antwoordde Robert en hij haalde zijn schouders op.
‘Oké. Nou volgens mij is het ook wel gelukt, maar toch… ’
‘Dank u wel mevrouw Staub, dan stel ik u in elk geval niet teleur en dat verheugt me.’
‘Fijn meneer Brown, ik maak de mensen graag blij en blijkbaar ben ik daar nu ook weer in geslaagd.’
‘Helemaal…’ zuchtte Robert.

Het was laat ik de middag toen Robert het parkeerterrein van Motel Dexter opreed. Hij had Saskia vlak na het bezoek aan de Daily gebeld en haar verteld dat alles goed was verlopen en ook dat er verder niet veel bijzonders te melden was. Toen hij zei dat hij met Jenny nog wat ging eten en drinken had ze hem veel plezier toegewenst en hem op het hart gedrukt dat hij zich vooral niet moest haasten. Ze zouden zich wel redden en Ramondo had iets te eten geregeld. Hij had nog een vriendje bij de plaatselijke shoarmazaak die de bestelling met alle plezier bij Motel Dexter wilde bezorgen. Saskia vertelde hem ook dat ze  ook een rondje met Rover had gemaakt. Ramondo was bij Liz gebleven. Het had Robert wel verbaasd waarom Ramondo zelf de hond niet had niet uitgelaten.
‘Hij voelde zich niet zo lekker geloof ik, daarom is hij maar bij Liz gebleven. Dat was gewoon even handiger,’ had Saskia geantwoord toen hij er naar had gevraagd.
‘Er was toch niets met dat spul uit die shoarmatent?’ had Robert nog geïnformeerd.
‘Nee hoor, hij is alleen maar wat grieperig.’

-66-