5- Grace 

B

ehalve dat ik Grace (en natuurlijk ook Shawn) een sprong van pakweg zeventien jaar in de tijd heb laten maken, moet ik me ook realiseren dat in die zeventien jaar “het decor” waarin het verhaal zich afspeelt, is (mee)veranderd. Zeventien jaar is een reuze stap vooruit, oftewel er is wel het een en ander gebeurd. Voor wat betreft Grace en Shawn heb ik daar zelf de regie in, voor wat er “echt” gebeurd is, daar heb ik geen enkele invloed op. Dat zijn de harde feiten waar ik rekening mee dien te houden. Een van de grote uitdagingen is bovendien, dat het hoe dan ook aan moet sluiten bij het einde van deel 3 van An Ciorcal Dúnta. En daarbij komt natuurlijk ook dat ik daarmee ook een datum (tijd) stempel op de laatste gebeurtenissen van dit deel. ( en daarmee dateer ik in wezen ook de hele trilogie, iets wat ik steeds naar mijn idee bewust heb weten te voorkomen). Door een verhaal te “dateren” loop je als schrijver een risico. Een paar storende foutjes, en de geloofwaardigheid komt daarmee onder (grote) druk te staan. 

 

Een paar dagen geleden zat ik naar een (kerst)film te kijken, waarbij ik grote moeite had met de verhaallijn. Natuurlijk, een flashback is een van de beproefde gereedschappen, van script en verhalenschrijver, maar het moet wel blijven kloppen. Dus… al je “terugflasht” naar de jaren zestig, dan moet je de acteur niet verleiden tot het uitspreken van ‘did you recieve my mail” zonder daarbij duidelijk te maken dat het om de gewone post ( brief) gaat. Geen mens, dus ook ik niet, denkt bij “did you recieve my mail” direct aan een briefkaartje of brief, maar aan een emailberichtje. En dat is heel begrijpelijk in deze E-tijd. Tenminste, dat vind ik. En dat het in de film (heftig) sneeuwt, en dat een van de actrices in een jurk met een kort mouwtje na een ruzietje opgefokt naar buiten rent, vind ik apart en doet me twijfelen. Maar goed het kan. Ik verlies pas alle geloof, als de dame even later (in het zelfde jurkje met de korte mouwtjes) zich weer meldt en dat ondanks de heftige sneeuwbui, ze geen enkel spoor vertoont van sneeuw. Integendeel zelf, ze is weer “afgekoeld” en ziet er zonnig en stralend uit. De boosheid is weg. Dus als ik het script mag volgen, heeft het beestenweer geen enkele vat op haar gehad. Integendeel. 

 

In dezelfde film wordt ook nog gesuggereerd dat het kinderlijk eenvoudig is om een vlucht te boeken van A naar B, zonder nauwelijks tijd te verliezen. Kortom vertrekken op een tijdstip als de zon elk moment kan ondergaan en aankomen (op dezelfde dag volgens het script) als diezelfde zon haar ondergang blijkbaar toch nog maar even heeft uitgesteld. Raar, maar waar. Ik vraag me af of dat kan. En ja, het is spijkers op laag water zoeken, maar ik vind het getuigen van een zekere mate van onzorgvuldigheid. En zoiets maakt me aan het twijfelen. Is de hoofdpersoon wel“echt “en is haar verliefdheid oprecht of alleen maar geveinsd. En misschien heeft haar mannelijke tegenspeler wel andere bedoelingen. Misschien ging hij helemaal niet zover weg als hij suggereerde en is hij alleen maar een blokje om gelopen. Dus niks vliegtuig. Misschien ging hij alleen maar op zoek naar een pakje sigaretten. Inderdaad, het is maar een detail, maar de man rookte. Althans, die indruk werd gewekt. Hij heeft na terugkomst één sigaret uit het pakje genomen, en heeft die zonder hem aan te steken, weer uitgedrukt in de asbak( welke er nog niet stond in de voorafgaande scene). Zo’n situatie zorgt bij mij voor grote verwarring en zorgt ervoor dat ik de focus verlies. Het zal wel. 

 

Maar toch… het voordeel dat de film heeft ten opzichte van een boek, is dat er in geval van een continuïteitsfout, de film niet of nauwelijks een mogelijkheid biedt om deze fout te checken. Het verhaal loopt door. Echter, de lezer van een boek heeft wel de mogelijkheid om terug te bladeren (als hij dat al zou willen). In geval van de film blijft het bij een constatering of in het beste geval bij een vermoeden. In geval van een boek, wordt bij een constatering dat de continuïteit niet in orde is, de auteur hierop aangekeken. En terecht, het moet gewoon kloppen. 

 

Ten slotte. De strekking van dit betoog is dat een goede verhaallijn, gekoppeld aan een accurate tijdlijn de ruggengraat is van elk verhaal. Beide lijnen vormen als het ware het baken in de donkere oceanen van gedachten, overwegingen, fantasieën en impulsiviteit. Het voorkomt in elk geval dat het avontuur vroegtijdig ten onder gaat.

 

 

 

 

 wordt vervolgd