3- Er was eens

 

W

e zijn alweer een aantal weken verder, en er staat nog steeds geen letter op papier, behalve dan de titel.

Soms wil het gewoon niet. Nou ja, ik wil wel, maar op de een of andere manier is er steeds weer wat anders. Dan word ik daardoor afgeleid, of zijn er opeens andere prioriteiten. Zo’n eerste paar regels… tja, dat is soms een worsteling.

 

Kijk bij sprookjes ligt dat wat anders. Want een begin als “er was eens…” is een standaard begin. De tweede regel laat zich eigenlijk meteen invullen, want we willen natuurlijk wel weten wat er eens was. En voordat je het weet, heb je zo een kantje vol.

 

Bij “Grace en Shawn” ligt dat wat anders. Niks van “er was eens”. Maar goed, ik weet dat ik ergens zal moeten beginnen en voorlopig ligt dat begin in Amsterdam. Want daar gaat Grace studeren en Shawn gaat naar Parijs. Grace heeft voor een studie economie gekozen, en Shawn heeft zijn zinnen gezet op bestuursrecht. Dat lijken me wel studierichtingen die bij beide passen. Ze hebben daar eigenlijk ook geen stem in, want dit is mijn beslissing. Dat is het ultieme voorrecht van de schrijver. 

 

“Er was eens” laat niet veel ruimte voor de toekomst. Het is al gebeurd, het ligt al achter ons. Je kunt eigenlijk alleen maar het feitelijke verhaal vertellen. De grote Boze wolf zal zich hoe dan ook vergrijpen aan de oma van Roodkapje en hoe graag je het misschien anders zou willen, met de zeven geitjes verloopt het niet anders. Er valt niets meer aan toe te voegen, zonder de feitelijke gebeurtenissen geweld aan te doen. En natuurlijk, je kunt het mooier ( of vreselijker) maken dan het is. Je kunt eraan toevoegen dat oma ook nog aan het dementeren was en dat er geen plaats was in het verpleegtehuis, zodat ze niets anders kon dan zelfstandig te blijven in een vervallen (tochtige) huisje in het bos. En dat ook in overweging moet worden genomen dat deze wolf aan eerdere ontmoetingen met de mens misschien wel traumatische ervaringen heeft overgehouden. En dat door deze traumatische ervaringen alle voorbehouden ten opzichte van de mensheid door deze wolf overboord zijn gezet tijdens zijn ontmoeting met de zieke oma. Dat verklaart zijn afwijkende gedrag. Of is het toch alleen maar een kwestie van voorbedachte rade. En natuurlijk kun je ook nog andere verzachtende omstandigheden bedenken, waarom die wolf oma heeft opgesmikkeld. Of is het niet gewoon de natuur van zo’n beest? Stop. Volgens de huidige inzichten en de ingewijden en andere kenners is het onwaarschijnlijk dat een wolf een mens opvreet. Dus… herstel. Want… elke schrijver heeft toch de vrijheid om zijn eigen fantasie voorrang te verlenen ten opzichte van gangbare opvattingen of gedachtengoed, of de harde werkelijkheid.

 

Dus de wolf, of beter de gebroeders Grimm staan volledig in hun recht om de oma van Roodkapje te degraderen tot wolvenhap. Ze zullen zich waarschijnlijk ook hebben gerealiseerd dat er daarna geen weg terug meer was. De gevolgen van de vreetpartij waren onomkeerbaar. Hebben ze daarom uit schuldgevoel de jager opgevoerd, die de wolf heeft neergeschoten, waarna oma na bruut operatief ingrijpen weer tevoorschijn kwam. Eind goed al goed, behalve voor de wolf dan. En ik vraag me ook af hoe de oma van Roodkapje het een en ander heeft ervaren. In de huidige maatschappij zou er in menige talkshow er nog wel het een en ander over worden gezegd. Iedereen heeft immers wel een mening. Als is het maar over kwetsbare ouderen of over het gevaar van de getraumatiseerde wolf. 

 

En zo gaat dat met het schrijven van een boek. Als je voor de keuze staat, moet je je realiseren dat je het ermee moet doen. Een gemaakte keuze is lastig om terug te draaien. Ik bedoel, als ik er eerder voor hebt gekozen om Grace en Shawn halfzus en halfbroer te laten zijn, dat zal ik het ermee moeten doen. Het sluit min of meer bij voorbaat al een eventuele romantische verhouding uit. En stel dat het toch tot iets komt, dan blijft er hoe dan ook toch wat ongemak aan kleven. Een relatie tussen halfzus met halfbroer vergt van de bedenker ervan of van schrijver erover, in elk geval een integere aanpak. De verloedering van waarden en normen ligt als snel op de loer. (Tenzij de insteek is om er ten koste van Grace en Shawn een ordinair smeuïg verhaal van te maken) Dat is in ieder geval niet mijn insteek. De lezers van de delen 1 t/m drie van An Ciorcal Dúnta zullen ongetwijfeld mijn overwegingen en afwegingen toetsen aan de gebeurtenissen in de voorafgaande drie delen van An Ciorcal Dúnta. Maar hoe dan ook, wat daarin gebeurd is, is gebeurd. Daar valt niets meer aan te veranderen. 

 

Helaas, er staat nog steeds geen zin op papier. In mijn fantasie woont Grace ondertussen wel in Amsterdam en Shawn in Parijs. Grace zoekt haar weg binnen de UVA en Shawn binnen de Sorbonne. En zo zal het verder gaan. Dat staat vast. Twee jonge mensen die op zoek gaan naar hun toekomst, al zullen ze gebeurtenissen in het verleden niet kunnen ontlopen. En zo zal het (verder) gaan. Na de titel, lijken nu de eerste zinnen een kwestie van tijd.

 

wordt vervolgd