1-Lastig
|
H |
et is altijd lastig om goed te beginnen. De zoektocht naar een begin waarin voldoende potentie zit, blijft een ultieme uitdaging. Een begin, dat uitnodigt om verder te lezen, is weliswaar nog niet het halve werk, maar het is in ieder geval al iets. En een verhaal, dat in aanvang nog niet al te veel lijkt voor te stellen, moet de kans krijgen om te groeien. Het is als een zaadje dat tot wasdom moet komen. Dat met zorg moet worden omringd en dat alle kansen en alle ruimte moet krijgen. En ja, het moet ook wel ergens over gaan. Dat is wel een harde voorwaarde, want dat is het wezenlijke verschil tussen onkruid en een kleurige geurige bloem. Dat is de uitdaging, dat is mijn uitdaging.
Maar goed, ik ben nog maar net begonnen met de eerste regels, de eerste alinea’s, en het gaat inderdaad nog nergens over. Dat is ook niet erg. Maar ik heb wel boeken gelezen waar het wel heel erg lang duurde voordat er zich iets van een verhaal leek te gaan ontvouwen. Ik ben in dit soort situaties geen echte doorzetter en in zo’n geval haak ik dan ook meestal af. Pulp is het, nonsens. Kans genoeg gehad. Tot zover…
Ik heb me echt afgevraagd waarom ik zo nodig deel 4 wil toevoegen aan de trilogie An Ciorcal Dúnta. Ik ben aanvankelijk mezelf het antwoord schuldig gebleven. Met een glas wijn in de hand en de schemerlampen op de spaarstand, en met op de achtergrond een stemmig muziekje, heb ik in de voorbije weken geprobeerd iets aan zelfreflectie te doen, zonder enig succes. De sessies werden al na een tiental minuten afgebroken wegens gebrek aan response. Ik kon maar niet in een goed gesprek met mezelf raken. Het wilde me maar niet lukken om de grens tussen objectiviteit en subjectiviteit vast te stellen.
De niet-beantwoorde vragen;
-Is An Ciorcal Dúnta eigenlijk wel interessant en daarmee boeiend genoeg? Ik vind van wel. (subjectief) Maar drie delen en rond de 1400 bladzijdes? Is het niet wat veel? (objectief) Ik ben er niet zeker van. De belangstelling is matig, maar oké onbekend maakt onbemind. Misschien is dat een excuus, misschien is er nog hoop. Een schrijver mag twijfelen, toch?
-En waarom zou de Nederlandse titel “De Gesloten Cirkel” niet voldoende uitnodigen? (subjectief) Misschien is de tekst op de flap niet boeiend genoeg? (objectief) Ja, misschien had ik meer weg moeten geven en moeten vertellen dat het hele verhaal gaat(drie delen lang) over hebben, krijgen en nemen, over manipuleren en schofferen, over geld en macht en over dood en leven en wat dat allemaal met een mens doet of kan doen. En als bonus ook nog over crimineel gedrag en over verraad. Maar ook over liefde, romantiek en twijfel. Tja, en dat allemaal in één verhaal.
(Oh ja, en over misschien en twijfel… ach in het leven is niets zeker.)
Na de laatste sessie en het derde glas was mijn uiteindelijke conclusie; het is al met al een hele lange weg geweest, en ik denk niet dat ik ooit nog zo’n (lang) verhaal zal gaan schrijven.
Deel 4 zal er wel gaan komen en ik vraag me tegelijkertijd af wat ik ermee wil. Dat ik tonen dat ik een rijkelijke fantasie heb? En wat dan nog, wie beleeft daar nou plezier aan… hooguit ikzelf of in het beste geval mijn naasten. Maar hoe dan ook, mijn creativiteit is ze ook wel eens goed van pas gekomen, en ook mijn schrijverij. Zeker met Sinterklaas, verjaardagen en jubilea. En zelfs op begrafenissen heb ik van me doen spreken. Maar geeft dit alles bij elkaar genomen een goede reden om nu weer aan een nieuw boek te beginnen?
Stop! Stop de twijfel!
Natuurlijk wel. Een schrijver moet schrijven. Zoals een schilder moet schilderen en een bakker moet bakken. Want fantasie is als lava, opborrelend in de buik van een vulkaan. Het moet er uiteindelijk toch uit. Is het niet vandaag dan maar morgen. Maar wat moet, dat moet.
Het eind van deel 3 is eigenlijk wel een bevredigende afsluiting van de trilogie “An Ciorcal Dúnta”. “Ik kijk naar de stralend blauwe lucht boven me en ik ben er zeker van, ik ben een bevoorrecht mens”. Dit is de laatste zin van het laatste deel. Daarmee lijkt me dat de lezer nog alle kanten op kan.
Maar ik zou als lezer (tenminste dat denk ik) nog wel een paar dingen willen weten. Ik kan in elk geval nog drie “waarom’s en hoezo,’s” noemen zonder daar diep over na te moeten denken. En bovendien bepaal ik als schrijver zelf wel, welke vragen en eventuele antwoorden er nog kunnen en of nog meer mogelijke zijn. Dat is het voorrecht als je schrijft. De schrijver bepaalt, verhaalt… en de lezer betaalt (ervoor) (Meestal… soms… uh hopelijk ooit… )
Dus, het is klaar, er komt wel degelijk een deel 4. Mijn besluit staat vast. De titel? Uh, dat is nog wel even lastig. Ik heb nog definitieve titel, nou ja ik heb wel een voorzichtig idee. Ik weet wel waar het over zal gaan, in dat nieuwe boek. Over… Shawn en Grace.“Over wie?” U zult het zich afvragen als u de eerste drie delen niet hebt gelezen.
Maar nu eerst maar weer een muziekje, nog een glaasje wijn en de schemerlamp uit. Want alles wat nu afleidt, is op z’n minst storend, want… de lava begint voorzichtig te stromen.
wordt vervolgd